Bakışlarıyla Güneşi Titreten Kara Gözlü ...

Gece çekmiş günahlardan örtüsünü...
Ayazlar dondurduğu acılara çözülmüş...
tebessümle bakan bir çift göz,
günah görmemiş...

Gülleri kıskandaracak güzellikte yanakları,
mahzun, kara kocaman gözleriyle,
güneşe korku salan bir çocuk;
Küçük Bir kız çocuğu...
Gülün çocuğu...

Hafif gıcırdayan kapı sesleri,
perdelerden sızan güneşin huzmeleriyle,
koşar her sabah oldugu gibi cam kenarına,
Merhaba der.
Merhaba,
seherin meltemli esen rüzgarına..
Ve dalar gözleri,
hemen yanıbaşındaki gül bahçesine...

Gecenin ayazında benzi sararmış güller,
şefkatli bir dokunuşa muhtaç,salınır..
nazlı nazlı...

Mahmur gözlerini ovuştura ovuştura,
içinde tarifsiz heyecanla,
Varır,
her gün ziyaretine gittiği güllerin yanıbaşına,
ilk kez gidermişcesine,
Güm güm atan yüreğiyle..

Sular gülleri,
sever,okşar dertleşir,
Güller masumiyet kaşısında alabildigine kızarır,
al al yaprakları..
Gün aşırı Gül ile çocugun muhabbetleri sürer
gider...

Ve gün gelir,gelinlik çagına erer;
kara gözlü bakışlarıyla güneşi titreten çocuk...
Dügün olur,seyran olur,
veda için varır güllere..
Ağlaşırlar gül ile muhabbetgahı gülün çocugu..
O gün yağmurlar hiç olmadıgı kadar,
düşer yeryüzüne..
Yer ağlar...
Gök ağlar...
Gül ağlar...

Gider gülün çocugu yaban ele,
yağmurlar’a emanet etmiş gülleri..
Güller hüzünlüde olsa,bir gün göreceği umudu ile,
seherlerde ağlamaklı açar yapraklarını..

Yad elde yaş düşer gül çocuğun gözlerine,
Gül döker yapraklarını...
Umut şehrinin ışıkları söner..
Güneş karanlığa mahpus...
Gül’e ezgiler düşer,yağmur tanelerinde...

19.12.2012