Bakarsın Şiiri - Kübranur Özaydın

Bakarsın birkaç şiir yazılır en mutsuz düşüm üzerine
Belki Nazım Hikmet canlanır bitmekte olan bir kalemin ucunda
En güzel tesellilerini döker kağıda,bir mısra Piraye'ye bir mısra Vera'ya

Ne çıkar ,gökte kara kömür gibi yıldızlar
Bilir miydim ki ben yıldızların kainattan ışık soğurduğunu
Bilir miydim gecenin tüm aydınlığı yıldızlara bohçaladığını
Şimdi nasıl göreyim yolumu
Bir kere çıkmışız karanlıkta
Bir kere yanılmışız,beklememişiz sabahı
Yol uzun,yol karanlık
Hem yokuş...
Baya yokuş

Bakarsın birkaç şarkı söylenir en kaygılı yıllarım üzerine
Belki Ferdi yeniden alır mikrofonu ele bir sabahçı kahvesinde
En afilli sitemini eder geçmiş gelecek tüm günlerine,biraz yarına biraz bugüne

Hem delicesine sıkıldım bu telaşlı yirmi yıldan efendim
Herkesin koştuğu
Düşenin kalkıp yine koştuğu
Oysa nereye koşuyorsun diye sormak geliyor içimden
Herkese benden bir es diye bağırmak geliyor
Neyse bir şiirlik molanın ederi,yazın hesabıma demek
Oysa çok saçma,kelebeklerin bizden uzun yaşadığına eminim
Oysa koşarken nefes almak , bizim lugatta yaşamak
Koşabilmek için nefes almak

Yine de olur ya
Bir gün bir ressam bitti sandığı tablosunun başına geçer
Ansızın birkaç yol çizilir eski bir tuvalin tam ortasına
Belki bestecinin kafası bozulur , yakar tüm bestelerini
Bakarsın dudaklarından dökülürken nakarat, en baştan besteleniyor söylediğin şarkılar
Zaten alabildiğine ruhsuzdu demek geliyor içinden
Zaten ses tonuna öylesine yabancıydı ki o notalar
Bir gün olur da hani
Bir bakmışsın istemsizce yer edinmiş dudaklarının arasında bu en yeni şarkı
Belki bir dizesinde boşvermişsin hayatı
Belki bir dizesinde koşuyorsun yine sımsıkı hayata sarılarak

Bir ihtimal bakarsın birgün yıkılır içindeki her biri ruhundan bin parça mezarlıklar