Bahtiyar Vahapzade Şiirleri - Şair Bahti ...

İdrakte yol açmış geceden gündüze Allah.
Güldürmesen öz gönlünü, gülmez yüze Allah.
Dünyaya şafaklar gibi Tanrım sepelenmiş,
Kalbin gözü yanmazsa, görünmez göze Allah.

Allah! Biliriz cisim değil, ya nedir Allah?

Dövr eleyen ganımdır
Kürüm, Arazım menim.
Külekler mizrabımdır,
Ağaclar sazım menim.

İlk andım Vetenimdir,

Biz yaxın olmuşuq qedimden yaxın.
O qeder yaxın ki, bizim dağların
Kölgesi düşübdür sizin dağlara.
Men efsus demirem öten çağlara.

Baxşının kamanı bizi ağladıb,

İmandan, gümandan, esen külekten
Bu millet bir nice yere bölündü.
Biri öbürünü iğnelemekten
Sanki çevrilerek akrebe döndü.

Bu ona şer atar, o buna bühtan

Ne hız ellerini üzdün dünyadan
Balanı tek koyup nereye gittin?
Nasıl yok oluyormuş bir anda insan
Sanki bu dünyada hiç yok imişsin..

Güneş gurup etti… oda karardı…

İşitince ata yurtta depremi
Aktı yaşım,döndü başım Türkiyem
Her derdimin kederimin ortağı
Can kardeşim kan kardeşim Türkiyem

Var mı kaza,var mı bela de bunca?

Sen mene hesretsen, men sene hesret
Bitmezmi hesretin ömrü, ay Balaş?
Galmışıg Vetende Vetene hesret
Nece vetendaşıg, nece vetendaş

Eslimi, neslimi tanıyıram men,
Garışıg deyilem, özümden hürkem.
Sen kimsen, sen nesen, özün bilersen,
Men ilk gaynaşımdan türk oğlu türkem!

Sübutdur, delildir, ağlın giblesi,

Birbirine benzese de
Yel başkadır, külek başka
Itrı da hoş, rengi de hoş
Gül başkadır, çiçek başka.

Her diki yokuş bilme gel

Gözümde göllendi, güllendi yaşlar
Dağıldı başımdan dostlar, tanışlar
Bedbahtlık- yüreğe çapraz dağ çeken
Tekliğin zamanda ikiz kardeşi
Teklik – gönül sıkan, teklik bel büken
Dünyanın en büyük, en ağır taşı!