Kanadımın biri koptu
uçtu gökyüzüne
Gökyüzünün denizinde kayboldu
Sessiz bir çığlık.
Ruhumu üfledim
boşluğa doğru
zamana dayandı ayaklarım.
Ben avuçlarımda hasreti
yani başımda yalnızlığı büyüttüm
Ama bana umut lazımdı,
umut kokan yarınlar...
Ve ben denizin sesine döküldüm
ağzı köpürdü bahtımın.
Kayıt Tarihi : 18.6.2023 18:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!