Bahçede Şiiri - Zahit Güney

Rahmetli annem, çiçekleri çok severdi. Hele kasımpatıları. Çocukluğumda, bahçede çalışırken, bazen beliklerinden birini kesip, saçlarıyla çiçek gövdelerini bağladığını anımsıyorum. Ömürleri uzarmış. Dünyayı Güneş’in değil, çiçeklerin ısıttığına inanırdı o. Yoksa, yine onun savına göre, tüm insanlar bir gecede ölmeliydi... Nur içinde yat, anne!

Kış gelmeyegörsün
Rengârenk kasımpatıları günbatımının
Her yıl ölü çıkardı sabaha;

Bir köşesinde annem dövünür bahçemizin
Öbüründe ben
Buz cehennemine dönüşür evren;

Coğrafya buz
Kimya buz
Fizik buz;

Gün boyu
Sökerek kasımpatı köklerini topraktan
Bahçe – kiler arasında
Mekik dokuruz;

Ellerim donar
Ayaklarım donar
Umutlarım donmaz;

Bilirim, iş bitimi
Kucağına alıp beni annem
Sevecek;

Ter içinde
Yıldızları sayarken ben
Düşlerimle süslenecek bahçe.