Bahattin Tonbul ve 'nilgün Bitanem' adlı ...

ÖN SÖZ NİYETİNE

Yüce Rabbimin eş ettiği gönüller vardır. O gönüllerdir ki birbirlerine bu dünyada kanat kol oldukları gibi; kalan, öbür dünyaya gidenin ardından “Gitme n’olur! ” diye inler, onun Rab katına giderken giydiği o bembeyaz giysiyi gelinlik addeder ve “canım, ciğerim, yârim, Nilgün’üm” diye ağlatır şiirin mısralarını.

“Gül kanatlı meleğiyle” bir ömrü paylaşmıştır şairimiz; onunla nice günler, nice geceleri tatmıştır da “vedalaşmak için bir nefes bile bırakmamıştır ayrılık”; ama gönül, bir kez vermiştir izini onun izine…

Nilgün’ümü ve Bahattin Bey’i hep birbirlerine olan sevgileri ile tanıdım; Nilgün’üm hayat dolu, insan sevgisi gönlünden taşan, “çocuklarım, çocukluklarını yaşasınlar” diye onlardan hiçbir şeyi esirgemeyen, memleketindeki evine de büyük bir gönül bağı ile bağlanan dostum, kardeşim, meslektaşım! Biliyor musun Bahattin Tonbul’a verdiğin yıllarınla büyüyen sevgin bozulmaz, korkma tuz bastım üzerine der o ardından.
Sular, seller gibi çağlıyor şimdi Bahattin Tonbul şiirleri ve okuyanların yüreklerindeki kor, her gönle kendi yârini çağrıştırıyor, “Bunca sevilir miyim ki ben de? ” diye derin ahlara dalıp gidiyorlar “sevda delisi” şairin inim inim inleten mısralarında.
Şair Abdülhak Hamit Tarhan’ın, eşi Fatma Hanım’a yazdığı “Makber”i gibi, Şah Cihan’ın eşi Mümtaz Mahal Hanım için yaptırdığı Tac Mahal gibi buram buram aşk kokan bu şiirler, Nilgün’ümün ruhuyla dans edecektir, buna inanıyorum; çünkü bu şiirlerin mürekkebinde Tanrısal bir gücün sevdası var, bu şiirlerin ardında hem yâr, hem baba, hem ana yüreğiyle nabzı atan bir gönül var ve bu şiirlerin ardında sevdanın ölümsüzlüğüne hepimizi inandıran bir gönlün mührü var. Bize düşen, okuyucu olarak bu gönül ummanında sevgisizliğimizi tüketmektir.

“Sensizliğimin Öyküsü, Nilgün’üm” kitabınızın damlaları kurumadan gönüllere iz bırakacak bu ikinci eserinizle bilin ki onun gönlünü şiir şelalesiyle yıkayacaksınız.

Yolunuz şiir olsun arkadaşım.

SERAP HOCA