Baharımda Şiiri - Muzaffer Öztaş

Baharımda yemyeşil bir tomurcuk gibi dalıma sıkıca sarılmıştım,
Yavaş yavaş açtım günlere, güneşin serinleten yakarışına...
Sevdim kuşların kanat dokunuşlarını şarkılar eşliğinde yüreğime,
Bazen rüzgar esti sallandım küçük serinleyişler kaldı dağılan saçlarımda;
Yaz geldi cehennem açtı, zakkumlar düştü gözlerimin içine;
Yaktıkça yaktı benliğimi ay ışığının savrulan sarhoşluğu,
Kurudum sarardım sarıldım düşlerime, bahar yellerinin içine...
Sonra hazan doğdu gençliğimin sararmış bakışlarına,
Yağdıkça yağdı üzerime yağmurun umursamaz üşümüşlüğü;
Tek tek düştü arkadaşlarım dayanamadı rüzgarın kinine,
Esti, ezdi geçti tüm yüreğimi toprağın çamurluğu,
Yağdı beyazlıklar üzerime dayanamadım düştüm yerlere...
Üşüdüm dalımdan kopup parçalandığım zaman ayaklar altında,
Kalkamadım kaldırımların soğuk köşelerinde param parça,
Saldım sonra herşeyimi rüzgarın soğuğuna,
Nereye gideceğimi bilmeyerek! ..
Bazen kanatlara konup düştüm titreyerek,
Bazen çöl rüzgarı oldum estim cehenneme gülümseyerek,
Bazen damla damla düştüm ayrılıkların hüznüne,
Bazense durup kaldım yalnızlığıma düşünmeyerek...
Şimdi karmakarışık duyguların hükmündeyim,
Hayat kalmadı hayal oldu herşey
Yaşamak zor geliyor! ..
Ellerim bazen kaleme gidip sayfaları karalıyor,
Sonra herşey silinip gidiyor...