Baharı Beklerken Şiiri - Atila Yalçınkaya

Mücrimim, affa muhtacım, dolaştım dünyayı boş.
Şehirlerde bir debdebe, sefaletlerde varoş.
İstikamet kaybedilmiş, insan avare sarhoş,
Yıkılmış nice hayatlar bir badi saba bekler.

Susamış yürekleriz biz, muhtacız her himmete,
Ser füru etmişiz nefse, uğramışız mihnete,
Nefsi emmare cebriyle atılmışız zahmete,
Susamış damarlarımız bir abı hayat bekler.

Yürüdük her türlü yolda, varamadık menzile,
Bunca derdin akabinde her sayimiz nafile.
Oyalandık nefsimizle, göçüp gitti kafile,
Kırılan şu ümidimiz bir rahı necat bekler.

Nefis çıkmaz batağından isyana isyan ekler.
Arar durur gözlerimiz, ümit sabahın bekler.
Yüzümüze çarpar durur ettiğimiz dilekler.
Yarılan şu yüreğimiz, bir desti lokman bekler.

Ümidimiz çoktur lakin gayrette kaldık geri,
Uçup giderken ömrümüz, nefis gitmez ileri,
Asan oldu nice belde, gördüm garip illeri,
Kurumuş nice mevsimler, yeni bir bahar bekler.