Bahara Doğru Şiiri - Ömer Çelik

Kirli yüzlü çakallar, eşkıyalar sinerken
Dans eder yamaçlarda öbek öbek ağaçlar.
Müjde duydular zahar, telgraf tellerinden
Uyanır düşlerinden, güle hasret kalanlar

Seher vakti sahneden çekilince yıldızlar
Oyalı perdelerden zarif ışıklar sızar.
Arz-ı endama çıkar, sözlü, nişanlı kızlar
Allanır, duvaklanır, tomurcuk yüklü dallar.

Güneş puslu geçitten dalar mavi göklere
Canlanır ab-ı hayat, aşkın olduğu yerde.
Salınır taze gelin, bağlarda, bahçelerde
Kuşlar yuvalanırken, koşturur karıncalar.

Uzanır gün, aksine, sanki zamanda kıtlık
Saatler altın külçe, dakikalar liralık
Dağılır araziye mahşeri kalabalık
Yazık etmezler nakde, kazma-kürek yakanlar.

Işıldar paslı demir, tavlı toprak işlenir
Ovaların mevsimlik kaftanı giydirilir.
Eller nasır tutsa da, alemi imrendirir
Dalgalı deniz gibi başak yüklü tarlalar.

Reçine kokar göynük, kehribar mayalanır
Göverir turfandalar, kızıl yemiş kandırır.
Avareler damlara, gölgelere dadanır
Kimi başka alemde, kimi kemane çalar.

Biraz erken doğanlar, halinden yerinse de
Ötüşür körpe kuşlar, yaşama hevesiyle.
Turna sesi yayılır, içli kaval sesiyle
Seçkin melodilerle, arşınlanır yokuşlar.

Paralel patikalar, kıvrım kıvrım bükülür
Kasvetli tepelerde, meşaleler yakılır.
Yazılmamış mektuplar, bestelere dökülür
Yaylanın çeşmesinde, kavuşur sevdalılar.