Bu kadar korkarken ben,bu şehirden;
Sımsıcak kollarında buldum kendimi aniden.
Çok büyük dediler,deprem olur dediler,
Karışıktır dediler,kaybolursun dediler.
İstanbul'un ortasında buldum kendimi aniden.
Konuşurken farklılaşıyor kelimeler,
Beynimin söylediği,
Kalbimin hissettiği,
Değil bu sözcükler..
İç dünyam farklı,
Dışavurumum farklı,
Ben sevmiştim seni,
Böyle olacağını bilmeden.
Kimya değil ki denensin
Matematik değil ki çözümlensin.
Büyüklerin sözünü dinlemedim.
Neden savunuyorsun kendini?
Ben seni suçlamıyorum ki,
Neden anlamıyorsun beni?
Sen beni dinlemiyorsun ki,,
Ben anlatmaya çalıştıkça kendimi,
Şu an düşünüyorum da,
Kilometreler var aramızda.
Bu öyle bir uzaklık ki,
Ulaşamıyorum istesem de sana..
Sesini duyabiliyorum.
Son noktayı koyuyorum ilişkimize.
Sana elveda bile demeden,
Arkama bile bakmadan.
Gidiyorum artık en uzaklara..
Sana bunu söylemiştim.
Üzüldüğüm zaman,
Omuzunu aramıyorsam,
Derdimi sana anlatamıyorsam,
Sevincimi paylaşamıyorsam,
Bitmiştir...
Çözemedim bu ilişkinin,
Denklemini ben..
Bir öyle, bir böylesin,
Anlamadım senin kişiliğini ben..
Bütün çözümleri denedim,
Kızdığımı bilebile,
İncindiğimi bilebile,
Tekrar oraya gitmemen gerekirdi..
Senin elindeydi, biliyorum.
Mecburiyet değildi, biliyorum.
O kötü anıları bana,
İçimde ki ilk kıpırtılar,
Gitgide büyüyen bir mucize.
O büyük günü bekledikçe,
Seni; anne olunca anladım, anne.
Öyle bir sevgi ki, anlatılamaz.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!