Bahar Olmak Şiiri - Sadi Atay

****Sevginin mutlak kaynağının Sevgilisi’ne(SAV) **

Sen:İlkbahar.
Bir elinle...
Kara toprağa gömerken kara kışı,
Bir elinle...
Çiçekler açtırdın sahrada.
Üstelik usanmadın da...
Gül aşıladın deli zakkumlara.

Ben: Sonbahar.
Ne gezer bende, sendeki kudret.
Üzülürüm;
Dökülen sarı yaprakları...
Yeniden kaynatamadığıma dallara.
Üzüntüm yetmezmiş gibi,
Ben dururum üstelik...
Suçlayan her işaret parmağının ucunda.

Sen de bilirsin ya;
Ben varım diye dökülmüyor ki yapraklar.
Sen de bilirsin ya;
Yapraklar dökülüyor diye ben varım.

Ben: Sonbahar.
Olmasa da bende sendeki kudret,
Dökülen sarı yaprakları..
Yeniden kaynatamasam da dallara...
Gücüm var yine de bilirim.
Çünkü, senin kanın akıyor kanımda.
İşte o güçle,
Son kışa hazırlayacağım insanları.
Son kış ki;
Çetin mi çetin...
Son kış ki;
Karadan kara.

Sen: İlkbahar.
Ben: Sonbahar.
Ne güzel aynı adı taşımak seninle.
Sen: İlkbahar.
Ben: Sonbahar.
Son da olsa...
Bahar olmak ne güzel.

05.12.1996