Bahar, kokuya sen mi beledin sabahı?

Müjdeledi gün
Bademin yaprağına
Bahar getirdim

Falezlerin üstündeki parkta, yıllardır keyfle çıkarım sabah yürüyüşlerime, yeşilin içinde maviye kuşbakışı. Ve izlerim doğayı vizyona yeni girmiş bir film misali.

Kasım ayı sonunda, aralığa varmadan kimi ağaçlar hüzne soyunur,kimi yeşilini saklar sarının altında.Bir önceki baharın heyecanlarına yenik düşer yenilenmeye, güçlenmeye çekilir kabuğuna toprak ana...

Doğanın reenkarnasyonudur bahar, her mart ta yinelenen doğumuyla. Cilveli bir genç kız gibidir. İçini gıcıklar insanoğlunun ve her yeni bahar, yeni düşlerini de taşır beraberinde. Yeni aşklara gebedir zaman. Çılgın bir parti hazırlığındadır mimozalar, nergisler, arpa çiçekleri rengarenk giysilerinde. Yeni gelin edasıyla başları dik erik ağaçları ve bademler beyaza bürünürler. İlk senfonisini dinletir ağustos böcekleri. Her sabah güneşin gülümsemesini kutlar üveyiklerin kanat sesleri.

Bahar, kokuya
Sen mi beledin sabahı
Itırlarınla

Duyuların her biri için nefis bir ziyafet sunar. Baş döndürücüdür kokusu, kanını kaynatır insanın, iter peşine imkansız sevdaların. Kışkırtır sadakatsizliği. Masum da olsa insanoğlu yeni düşlerin sürek avına çıkar, esiri olmuştur bir kere baharın.

Kış hoyratlığının ardından bahar rehaveti çöker melteme. Güneyin en kuytu köşelerindeki ezgileri ıslıklar melodilerinde. Aşka davet çıkartır yaladıkça insanoğlunun yüzünü serinliği. Yaşa başa bakmadan baharın çarpması bu olsa gerek.

Göz yaşları bile bambaşkadır baharın, aktı akacak dersiniz, ama ne zaman akıp ne zaman durduğunu bile fark etmezsiniz. Oysa, çağlayanlar daha gür sesleriyle katılırlar yaşama bu mevsimde! Çığlık çığlığa haykırırlar kendi melodilerini: ‘Su yaşamdır,yaşadığını anlamaksa bahar.’ Şarkının nakaratına katılır yapraklarının hışırtısıyla, çağlayanlara gölge olan ağaçlar.

Acımasızdır bahar. Kandırır insanoğlunu güzelliğiyle; ilk poyrazla çeker elini eteğini. Düşler kaybolur, hayaller esen rüzgarın sıcağında kavrulur. Yok olur kenti saran o güzelim portakal çiçeklerinin kokusu, solmaya yüz tutar doğanın rengârenk buğusu. Üveyikler gölgelerine çekilirler. Bir başka bahara yol hazırlığına koyulur leylekler, esen son ılık rüzgarın kanatlarında çıkmak için yolculuklarına.

Ya insan oğlu? ! . Alışmış mıdır gelen her baharla çarpılmaya? Giderken baharın ardında yüreğine bıraktığı o incecik sızıya?

Bahar geçince
Yalnızlığa açılır
Yürek perdesi