Bahar Geldi Vazgeçtim Şiiri - Zafer Öztürk

Bahar gelmişti sol yanıma, vazgeçmeliydim kahini olmayı dünyanın…

Ama ruhu,
gecenin bir anında,
kim bilir hangi oyunun büyüsüyle avunmakta olan bir çocuk gördüm
sokakta,
annesinin eline asmış bedenini,
gözlerini kendine benzemeyenlere ayırmış.

Terk etmeyi düşünüyorum şu sıralar,
ağaçlarının altından yürümeyi sevdiğim bu kenti…

Yaşanmamış düşleri gösteren anlarını dondurmak istedim insanlığın bugüne,
belki başarabilirim diye egemenliğinde umudun hayallerini kırmayı.
Sonra,
kırdığım her hayal parçasından bir duvar yapmayı düşündüm
sözcüklerin ikliminde,
bir daha kimselere hikayeler anlatılmasın
ve özenmesin diye kimseler,
kahramanlara.…

Bahar geldi karanlık yanıma, vazgeçtim.

Sonraki aklı olmayı istedim bir ara bir delikanlının;
sonralarını yeniden düzenlemek için belki hayatının.
Eski yüzlerinde geçmişinin yeni izlerini renklendireyim dedim.
Lakin bir güneş gördüm bunları düşündüğüm bir sabahta,
vazgeçtim.

Terk etmeyi düşünüyorum şu sıralar,
ağaçlarının altından yürümeyi sevdiğim bu kenti…

Gözlerine bakmayı denedim yoğunlaşmış insani bir hüznün,
böylece bir kapı aralayabilir,
bir kristale dönüştürebilirdim belki bebeğini,
hazan mevsiminde üşüyen her bir gözün,
arındırabilirdim belki ruhları hüzünlerden,
dünyayı mutlu kılabilirdim böylece.

Bahar geldi lakin ilk aklıma, vazgeçtim.

Terk etmeyi düşünüyorum şu sıralar,
ağaçlarının altından yürümeyi sevdiğim bu kenti…

‘Terk edersen eğer bir sabah,
ağaçlarının altından yürümeyi kim sevecek artık,
bu kentin’
dedi bir aklım…
Bu yüzden kıyılarınızdayım hala sizin,
annesinin eline asılmış bir çocuk,
hikayesi anlatılmamış bir kahraman
adına türkü yakılmamış bir hüzünüm şimdi,
gözlerinizden kaçan…