Bahar Aktı Şiiri - Kağan İşçen

bahar aktı gözlerimden sen yerine
baharımda çoktun yanağımdaki tuz buzum
bir erik ağacı aldım kirpiklerime güneşli
aktın ya gözlerimden içim kupkuru
erik ağacım da soldu ağlayışlı 8 ya da 9 yaşında
içim kupkuru
sesimdeki o ıslaklık kayıp bir rüya misali
köklerimi alırken
güz rüzgarlarını sevme sebeplerimden
akışın göz pınarlarımdan
berrak suların içinde pul pul alabalıklar misali
her damlamda haykırdı yaşam sevincini
kıyamadım güleçliğine güneşli yüzünün
son sonsuzluğumdun soldun sonlandın bittin...

caddelerim kesat
bağırdığım an tekrarladığım ölümlerim gibi
ölümler monotonluğunda ayrıldığını unutma
ben sandığın kafandaki tanımadığım benden
dudaklarıma rakı olduydu da göz yaşlarım
ağlarken şarkılar söylemiştim sana
duymamıştın anlamamıştın sevmemiştin almamıştın

bulutlar ve gökyüzü ve yağmur gözlerime çekmişlerdir
hepsi ve de yani her biri grilidir gri
gözlerimden akan bu tuzlu ılık serinlik
bulutların serseriliğine örnektir
gökyüzünün şehvetine
yağmurun umarsızlığına
ve şaşkınlığımın rakısıydı göz yaşlarım
çocuksuluğuma acırken sarhoş olurdun göz yaşlarımla
beni sevdiğini sandığını sanırdın
üşüyen yangınımdın yanan üşümem
üşüdün yandın kül oldun eridin bittin...
aktın...

gözlerimdeki
gözlerimden...