Bahar Şiiri - Bişar Ulutaş

Şiir değil bu, türkü de, sade bir yorum; ‘Bahar’ı seviyorum.'
Göz kırpmasıyla gün doğar, bakışlar ferahlatan bir içim su olur. Atar yorgunluğu üstünden, toprak dirilir. Ve yeryüzü, gözlerinin rengine, yani yeşile dönüşür.
Yeller uzaklaşır ve âdeta yok olur. Boralar memleketten kovulur. Aç kurtlar inmez aşağılara, dağlarda ulur.
İsmi evrene eş, ey Bahar! Senin ayak sesinle çiçekler açar. Filizlenip boy salar, o güzelim ağaçlar. Sıcaklık hisseder, sıcağa hasret bedenler. Sıcaklığına göç etmeye başlar, üşüyen nazlı kuşlar.
Sevdalı çiftler, sayende barışırlar. Kavuşanlar seninle ‘mutlu son’u yakalar. Mektuplar Leylalara, senin güvercinlerinle ulaşır. Doğumlar seninle güzel, inan sende hayat var.
Güzelliğin o kadar şaheser ki ey Bahar, nasıl anlatalım seni. Cümleler tarife yetmez, o tatlı gülümsemeni. Utanmıyor ve haykırıyorum; ‘Bahar’ı ve seni sevdiğimi.
Özgürlüğün şerbetini, ilk sende tattı kelebekler. Ve gökyüzünün zirvesine kanatlanıp maviliğin mağmasına doğru yol aldılar. Ey güzellik perisi seninle ateşler yakılıp nevruzlar başlar.
Islaklık hissedip serinler, böylece kurumaz hayat. İçimizi sarar, toprağın güzellik kokusu. Yağmurların gelişiyle çöller kaybolur. Yeryüzünün çatlak dudaklarına bûse olur, kapanır tüm aralıklar. Mutluluğu deviren rüzgârlar yok şimdi. Tatlı bir günaydın der bize, rengârenk papatyalar.
Ben, ‘Bahar’lı akşamlarda ıslanmak istiyorum; yalnızlık trenine binmektense. Azgın düşlerim sona erer, günahsız bulutlar başımda gölge. Ve şimdi ne üşüyorum soğuktan, ne terlemek var sıcaktan. Senin olduğun yerde, her şeye bigâneyim.
Tüm evren ebrulî, senin sayende.
Bu görkem, bu debdebe, âh ne harikulâde. Eleğim sağma daha bir mükemmel. Firaklar bitip halvetler sona erer. İşte ben o zaman mutluluğu kollarından kavrarım.
Anlayın artık beni, Bahar vurgunu, garip bir âşığım ben. Boğulma pahasına, köpüklü ırmaklarda yüzmek istiyorum.
Şiir değil bu, türkü de, sade bir yorum; ‘Bahar’ı seviyorum...

........nisan 2002