Bahane Şiiri - Haydar Demoğlu

Bu nasıl kırgınlıktı...
Bu nasıl dargınlık,
Dönüşü olmadı,
Kapıyı; çarpıp da gidişinin,
Yakışır mı bu hareket?
Deli gibi; sevdiğini söyleyene,
Hanı; küçük, basit kavgalar,
Ailenin tadı tuzuydu...
Bir hevesmiş, senin sevgin;
Alacaklarını aldın,
Arzularını doyurdun,
Yeni bir aşkın peşinden koşarken,
Ayrılık için bahane...
Arıyordun.

Maziye binaen;
Daha dürüst olabilirdin.
Medeni insanlar gibi;
Dostça ayrılabilirdin.
Amma sen;
Şerefsizce,
Seviyesizce, çekip gittin;
İyide ettin:
Sensizliğe alıştıkça;
İğrençliğini,
Kahpeliğini,
Ciğeri on para etmez,
Kişiliğini gördüm, öğrendim.

Oysa ayrılığın ilk günleri;
Aydınlık gündüzlerim,
Karanlık, gecelere dönmüş...
Bakire bir kızın,
Gerdek gecesindeki,
Ürkek ve titrek sesine, benziyordu...
Ruhumdaki hüsran ve çöküş...

Sensizliği düşünmek
Adeta çıldırtıyordu beni…
Ruhum, her gün bin kez,
Ölüp, ölüp diriliyordu sanki
Artık, sensizliği değil,
Düşünüyorum yarınlarımı, kendimi,
Seninle harcadığım,
Her saniyeme, acıyorum.
Kendime kızıyorum,
Nasıl tanıyamamışım seni,
Gerçek olan aşkım,
Gör etmiş demek ki gözlerimi.

Şimdi mutlu ve huzurluyum.
Sana gelince yüreksiz...
Şu Demoğlu’nun; sana bir çift sözü var:
Gerçi arsızsın, anlamazsın…
Amma yinede diliyorum Allah’tan;
Beterin beteri olasın.
'Allah, seni bildiği gibi yapsın...'
(Haydar Demoğlu-İzmir)