Bağışlayın beni Şiiri - Rifat Karakoc

Neyi başarabildimki bu hayatta ?
Sevgiyi mi?
Hayır...
Sevilmeyi?
Yanımdan ötemden
hiç geçmedi...
Hedefine saplanmayan bir ok misali,
rüzgarı hesap etmeden,
savruldum oradan oraya.
Bağışlayın beni,
ben hiç bir şeyi beceremedim.
Hep elime yüzüme bulaştırıp,
İki tatlı tebessüme,gençliğimi
hibe ettim
Bağışlayın beni,
bu hayat için çok temizdim....

Ne sevdalara şahitlik etti yüreğim.
Sensiz ölürüm diyenlerin,
gülerek gitmesine mi yanayım?
Yârin açtığı kapanmaz yarayı,
ben nasıl sarayım?
Sizin hiç göz yaşlarınız kurudu mu?
Hiç sessizce
hüngür hüngür ağladınız mı ?
Bir resme sarılıp,öpüp,koklayıp,
ihanet eden birini,
hâlâ uğruna ölecek kadar
sevdiniz mi?
Bağışlayın beni...

Hayallerim yok artık benim.
Gelecek kaygısı,tasası,
kısacası hiç bir şey!
Kocaman hiçlik içinde kalmak
Acılarla,ihanetlerle,
her gün kendine lanet okumak.
Çok isyanım oldu,
sonrasında af dilendiğim.
Öldür beni diye çok yalvardığım.
Ama her güne,
aynı sancıyla uyandığım
Kendime yetmeyişim,
Sessizliğim,yürek feryadım
Bağışlayın beni,
kendimi rezil ettim...

İnanmayın hiç bir masala.
Vallahi,billahi sevgi,
sevgi,zül-dür cana.
Yaşarken,
diri diri mezara koyulmak gibi.
Ben ölmedim diye nağralar atıp,
Üzerine toprakların atılması misali.
Kıyamet kopmuş,
insanlık mahşer alanında da,
sen dünyada tek kalmışsın gibi.
Bağışlayın beni,sevdim.
Bağışlayın beni,inandım .

Bende her aptal aşık gibi,
Uyanınca geçeceğini bildiğim,
bir rüyada kendimi kandırdım.
Aşıktım...,Sevdim...,kandım
İbrahim ateşinde kavrulur gibi,
Yolumda ölecek,
Bir damla su getirecek,
karınca aradım.
Biliyorum ne ben İbrahim’dim
Ne de uğruna ölecek kadar sevildim.
Affet Rabbim,
Kulunun elinde
kendimi oyuncak ettim.
Bağışlayın beni,
Ben,ben kendimi rezil ettim.....

Rıfat Karakoç