Bağdat’a Düşkondu Şiiri - Abdulkadir Biber

Gecenin zifiri karanlığında
Evlatlarına ışık vermek için;
yanıyordu “yüreği”…
Bağdatta Ruhunu arıyordu
“şems-i tebrizi” gibi
O enfes kalbi…
Bir ses, yalnızlık tahtından;
“Anne” diye bağırıyordu;
“Anne, bu dünyadan şefkatinle kurtar beni…”
Anne;
Yüreğini yakan sesi işitince;
Atıyordu kendi ibrahim-i ateşlere…
İşittiklerinde o emri;
Etrafını sarmıştı karıncalar ve kuşlar
“Bir damla su” ile ağızlarında
Sineleri çatlarcasına uçuyorlardı,
O’nun sevgisi ile Mevlanalara…
Şimdi nerdesin Ey Şems,
Nerdesin Ey Rumi,
Kuşlar ve Karıncalar
Boynu bükük bekliyor sizleri…
“Anne Ne Olur Kurtar Beni…”
Bu karanlık dünyadan…
…
Kor bir ateşin üstünde yürümeye benzer
Salih bir evlat olabilmek…
Dört bir yana sürgüne benzer
Anne hasretine dayanabilmek…
İster her Şems; Rumi’sini;
O’nun nuruyla nakış nakış işlemek…
Cenneti bir yana bırakıp;
Cemale ermek ister…
Can Canan’dan;
Candan geçsin ister…

Abdulkadir Biber