Babamın Kolları Şiiri - Şahin Karadağ 1

Babamın kollarına ne kadar sevinmiştik.
Bilemezsiniz!
Her iki kolu, bir ayağı olmayan,
Yemeğini dahi;
Yerken bize muhtaç babamın,
Hem yemek yiyen,
Hem bana dokunan,
Elimi tutan elleri olmuştu.
Ne kadar sevindik bilemezsiniz.
Dokunabiliyor, ellerimizi tutuyordu.
Artık yemeğini de kendi yiyecek,
Elbisesini giyip traş da olacaktı;
İçi içine sığmıyordu sevinçten.
Hepimiz çok mutluyduk.
***
Ama uzun sürmedi.
İki aylık sevinç,
Ardından bir enfeksiyon;
Kabusumuz oldu birkaç gün,
Sonra felaketimiz.
Babam sabaha karşı öldü.
Ölmeden.
Son kez dokundu hepimize;
Son bir gayret ve elleri ile.
Donuk, ümitsiz ve mutlu bakışları,
Metin hali, son dua ve yakarışları.
İki aylık sevincini,
Küçük bir ikramiye saydı son gün;
Hayalinde kendi yiyip traş oluşları,
En çok ta bana dokunuşları.
Elimi tuttu son bir kez.
Gözleri kapandı son kez,
Sonra felaketimiz.
***
Bu kader bizim, bu kader senin.
Allah’ın taktiri bu felaketin,
Hani dolu dolu planlar yapmıştık;
Ellerimden tutup okula götürecektin,
Lunaparkta salıncağa bindirecektin.
Yazın her hafta denize götürecektin,
Perşembe günleri annemle beraber;
Pazar alışverişine bizimle gelecektin.
Böyle olmasını istemezdik.
Felaketimiz oldu göremedik.
Yolun açık olsun, Cennet’te yerin.
Sevincin yarım kaldı bu da kaderin.

Şahin KARADAĞ (04.05.2012)