Baharın eli iyiden iyiye hissedilir olmuştu. Yaşlı adam sık sık evinin yakınındaki küçük parkta güneşlenmeyi seviyordu. Bazen oyun bahçesinde oynayan çocukların neşesine takılır bazen de kendi sessizliğinde anılarına dalar giderdi. Ara sıra uyukladığı olsa da çocukların neşeli çığlığıyla kendine geliyordu.
Eşi de gidince evin sessizliği çekilmez olmuştu. Zaten oldum olası kendi halinde yaşayıp gidiyordu. Yoktu öyle çok eşi dostu... Ki olanlar da birer birer eksilmişti...
“Yaprak dökümü mevsimindeyiz, kaç günlük misafirliğimiz kaldı belli değil.” diyordu içlenerek.
Bazen zamanın hızına aklı ermiyordu. Daha dün gibiydi babasının durmadan çalışması, anasının evi kıt kanaat idare etmeye çalışması ve çocukluğu...
O sabah yine aynı parka geldi. Biraz parkın içinde yürüdü. Sonra bir banka oturdu. Yüzünü tam tepesinde tüm görkemiyle gülümseyen güneşe çevirdi. Terleyince ceketini çıkarıp bankın üzerine koydu. Halinden memnun görünüyor, güneşin iyiden iyiye ısıttığı kemikleri bayram ediyordu...
Güneşten mayışmış, dalıp gitmişti. Ayağına gelip çarpan bir topla yerinden sıçradı... Topun ardından koşarak gelen bir oğlan çocuğu kendisinden özür dileyerek topunu alıp gitti.
Tamamını Oku
Anılar, hikaye olabilen anılar ve onların kahramanları... Nasıl da tanıdık hem olaylar hem de karekterler... Etkilenmemek elde değil!
Hele o çocuğun çaresizliği, sağa sola koşuşturması... "Danacı adam"ın yarattığı korku ve elde avuçta verecek bir şey kalmayınca annemin kulaklarından çıkarıp uzattığı küpeler; duvarda asılı olan kışlık palto... Ve cocuğun "feryadı"...
Paradoksal olan hem özlüyoruz o günleri, hem de acı ve öfkeyle bakıyoruz gerilerdeki bu yaşanmışlıklara...
iyi ki artık yaşanmıyor o zulüm, diyorum...
Ve sizin yaptığınız en iyis... Böyle yazmak, yazabilmek; yazarak anmak ve yaşatmaktır...
Bu duygu yüklü güzel hikayenizi ve sizi kutluyorum, Hümeyra hanım..
Kaleminiz devamlı olsun, saygılarımla.
Yumuşacık anlatımla nasılda yüreğe dokunan, tanıdık bildik bir hikaye. ..
Siz yazın öğretmenim
Bizde çoluk çocuk birlikte okuyalım "kalbe dokunan hikayeleri "...
Emeğinize, yüreğinize, kaleminize sağlık
Selam ve sevgilerle
İlkokulda Aile Bilgisi dersinde, aile bireylerinin görevleri okunup öğrenilirdi. Çocuklar anne- babasına ev işlerinde yardımcı olur diye okuyorduk, uygulamaya çalışıyorduk elimizden geldiğince. hayata o yıllardan atılıyor, ekmek parası kazanmanın yollarını öğreniyorduk. Her şeyden önce üretmek, katkıda bulunmak insana çocuk yaşta güven ve gurur kazandırıyordu. Zengin- fakir ayrımı yoktu ve bilinmiyordu da. O yıllar yoksundu ama güzeldi, mutluluk veriyordu. Severek okudum, içinde kendimden de bir şeyler buldum. kalemine, yüreğine sağlık.
Nasıl da benzeşiyor, dünde yaşananlar..
"Ege" bu..
Toprağın insanı olmak, toprakla cebelleşmek böyle bir şey..
Ağalar, mülkün sahipleri başka..
"Elinden emekliler", "yarıcılar", marabalar, ameleler yine başka..
Ama ne var..
"Üretmek", doğal yaşamak, alın teriyle kazanmak esas..
...
Öğretmenim..
Yazmak sizin işiniz..
Yakışıyor işte...
Tebrik ve takdir ile.....
Bu şiir ile ilgili 4 tane yorum bulunmakta