* Babamın Gömleği Şiiri - Fatma Doğan

FATMA DOĞAN

BABAMIN GÖMLEĞİ

Bir iş çıkışıydı lastik atölyesinden,
yaşım on artı yediydi.
Daha yeni yetmeydim,
hatta yetemiyordum bile kendi kendime.
beynimin namlusu ha bire geri tepiyordu istemsizce
aklıma üşüşen düşüncelerimi.
Bir perspektif manzarasında uzayıp gidiyordum,
kaldırım taşlarına başını dayamış yollarla birlikte
Biri ıslık çaldı, ara sokakların birinden.
Sanki bana seslendi, balkonda uçuşan, sabun kokulu, beyaz bir gömlek.
Bizim evi andırıyordu hafiften.
Anamın silüeti, babamın hayalini asıyordu sanki iplere.
Birde yeni sardunyalar dikmişti yine, sıra sıra yoğurt kovalarına.
Bıkmamış mıydı acaba? Her gün kırılan çiçeklerin dallarını Köklensin diye bir bardağa ıslamaktan.
Ya da yosunlu bir göle dönüşmüş müydü? Gözlerinde bizden gizli gizli damıtıp biriktirdiği yaşlar.
Çilenin mi daha çok keskindi, elleri?
Yoksa özlemi mi? Daha çok keserdi insanın bileklerini.
Yine de harmanlanmış çay gibiydi, Anamın boncuk gözleri,
Biraz acı, biraz nemli, hep koyuydu ve de hep demli.
Haftada bir uğrardı bize babamın gömleği.
O da yakaları ve kolları hep parfüm kokardı,
bastırdıkça bastırırdı Unutturdu o koku bize ,
yedi yıldır, babalar nasıl kokar.
Baba bize hep yasaktı.
biraz uzak, biraz soğuktu ve yedi kat elden bile yabancı
sadece anam yıkayınca el sallardı balkondan babamın gömleği
tertemiz bembeyaz ve sabun kokardı
Bir hafta sonra yine yakası ve kolları kapkara
Ekşi bir parfüm kokarak çıka gelirdi bir poşette babamın gömleği.
(FATMA DOĞAN 24 ARALIK 2024/TURHAL)