Babamın Çocukluğu Şiiri - Ünal Çağabey

ve babamın çocukluğuna geri döndüm
annemin sesini duyarcasına
nefes alışına tanık oldum
nefesimin yettiği yerde durdum
bir mum yaktım geceye
yağmurun sinsi takipçiliğine
bir mum yaktım sonra
ve babamın gençliğine geri döndüm.

bir ayrılığın sesi geldi uzaktan
hüznün,vedanın, ağlayışın
ucuna uçurtma bağlanmış hayatların
sürüklenişlerin ve gidişlerin
oturacağı yeri bilmeyen bir çocuk
öylece atıverdi kendini toprağa
sözün çıktığı meclis artık ayaklar altında
ve nice kişiler günlük yollarda

günler geçmez,geçemez artık
hesabını nasıl tutacaksın hayatın
nasıl gem vuracaksın
sonra nereye,kime dayanacaksın
akbabalar hep yüksekte uçar
dağ en güzel ovadan gözükür
ve şehir,ruha ince bir şekilde işlenmiş
herkesin kendine ait şehri
en güzel dağdan gözükür
en güzel gülücüğünü dağa gönderir.

bilirim ayrılık hep onulmaz bir yaradır
kanatır da kanatır durmadan
soluk aldırmaz,nefessiz bırakır
gidiş ne hazindir
ayrılan ne bedbaht
ne zaman olacak acaba
ne vakit duracak zaman
yoksa devam mı gene aynı yola
biliyorum ama birşey söyleyemiyorum
biliyorum,biliyorum
sessizce babamın çocukluğuna geri dönüyorum