Babamı Özlüyorum; Şiiri - Osman İslam

babamı özlüyorum;
koca bir çınarın gölgesinden yoksun kalmış gibi çırılçıplak hissediyorum bazen kendimi,
korunmasız, zayıf, yalnız ve yetim...
bazen de çok yalnız kalmanın insana neler kazandırdığını düşünüyorum;
kendini bulmasını, direnç kazanmasını, doğruyu bulmak için çabasını, babasız yuva kurma telaşını...
bir yandan acı çekerken (ki ben babamın yokluğunun ağır yükünü ölümünden 1 ay sonra farkettim ve balkona çıkıp saatlerce ağladım...) ... bir yandan da nasıl baba olunacağını hesaplamak durumunda kalıyorsunuz...
bugün babamı tekrar özledim, çünkü onun yeri hiç dolmadı, çünkü bir alternatifi olmadı, çünkü bir babanın yerini hiç bir insan tutamaz, hiç bir zaman, hiç bir yerde, hiçbir şartta...
anneme vefatından sonra şiir yazdım ancak babama yazamadım, sanki hiç babasız kalmamışım gibi... onun yokluğunu kabullendiğim anda çökecekmişim gibi geldi bana. o, aklımın başucundaki dev varlık, ondan aldığım güçle hala ayaktayım.
baba bir başka güç, bir başka dayanak... hiçbir şeye hiçbir kimseye benzemeyen..
babalar günümüz kutlu olsun, özelikle babasını kaybedenlerin ya da babası olmayanların... nice mahzun, nice yalnız, nice vefasız evlat sahibi babalara... ve nice babasını seven evlatlara ithaf olsun... sevgiyle merhametle kalınız, babanıza ve tüm babalara karşı...

30.09.2012