Babamdı Şiiri - Metin Başol

Babamdı
('Adam gibi adam'ın ardından...)

Gitti…
Bu kez bırakıp bizi,
Gitti.
Sessiz, sedasız..
Zaman durdu sanki
Ruhumun gülleri soldu
Onunla birlikte,
İçimdeki çocukta öldü.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Nasıl kabul ettim,
Nasıl boyun eğdim gidişine,
Bilmiyorum.
Delicesine seviyordum.
Onsuz asla, diyordum.
Sevgiydi, şefkatti, yaşamdı
Umuttu, dosttu, insandı
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Hep gideceğinden korkardım
Çocukluğumdan beri,
İçimde büyüyen,
Bir korku olmuştu
Bir gün, diyordum
Ya bir gün giderse
Bırakıp da bizi,
Ne yaparım?
Nasıl yaşarım onsuz?
Yıllarca...
Hep bu korkuyla yaşadım.
Yüreğimi dağladım.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Çok küçüktüm
İlk kanseri yaşadığında
Kurtulamaz, deseler de,
Biz hep inandık;
Bizimle kalacağına
O çocuk aklımla,
Beni onsuz koymayacağına.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Bugün gibi hatırlarım;
Her gece yatağımda,
Dua eder saatlerce,
Yalvarırdım Allah’a,
Almasın onu bizden diye.
Bütün aile duacıydık,
Yaşaması için
Sanırım duydu Rabbim.
Çocuk saflığındaki sesimi.
Bırakıp gitmezdi,
Bunu bize yapmazdı.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Hayatın büyük acılarıyla,
Yaşımdan büyük sıkıntılarla,
İlk kez tanıştığımda,
Dokuz yaşındaydım,
Minicik bir kızdım.
Babasızlığı düşünmek,
Çok ağır olacaktı,
Baba sevgisiyle boğulmuş,
Çocuklar için.
Nasıl severdi bizi,
Nasıl okşardı.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Her zaman bizimleydi,
Severdi saatlerce,
Bütün dünyası yapardı bizi.
Ona yaranmak için,
Neler yapardım neler …
“Konyalı”yı oynar,
Rakı içerdik birlikte,
Saatlerce güldürürdüm.
En büyük keyfimdi,
Birlikte olduğumuz saatler.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Büyük adamdı babam.
Biz de onun büyümüş,
Küçük çocuklarıydık.
Ama asla bize,
Küçük çocuk gibi davranmazdı.
Alacağı kararları sorar,
Bizim de onaylamamızı isterdi.
Hayrandım ona,
Vazgeçilmezimdi.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

“Sen şeytandan üç gün önce doğmuşsun kızım ”
Derdi,
Belki de,
Yaşımdan erken büyümüştüm.
Arkadaşlık ederdim zaman zaman.
Bizimle biraz daha fazla kalsın diye,
Annemle birlikte,
Evin erkeği olmuştuk.
Onun yüreğiydik
Sevgisiydi gücümüz.
Doyamazdım, kıyamazdım,
Ben onsuz yapamazdım.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Önce hastalığı geldi,
Sonra yokluğun darbesi.
Para sıkıntıları başlamıştı,
Hiçbir şey için üzmüyor,
Sıkıntılardan uzak tutuyorduk
Onun yorgun yüreğini.
Böyle zamanlarda tanıştık;
Dost gibi görünen,
Sahte dostlarımızla.
Dost sanmıştık iyi günde gülenleri,
Şimdi nerdeydi onun sevenleri.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Görebiliyordum;
İçten içe eridiğini,
Yaşamın gerçek yüzünü gördükçe.
Yenilgi yoktu bizim için.
Kolayı seçmek yoktu.
Savaş açtık yokluğa,
Yoksulluğa.
Annemle ikimiz,
Elişi yapıp sattık.
İnsanca yaşayabilmek için.
Ama onurumuzu satmadık.
Evi iyi idare ediyorduk da,
Borçları kapayamıyorduk bir türlü.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Bir anda yapayalnız kaldık,
Bu dünyada,
Bize destek olacak,
Yardım edecek hiç kimse yoktu.
Annem dirayetli kadındı.
Birisinde görmüş;
Kesekağıdı yapıp satıyorlarmış.
İyide kazanıyorlarmış.
Babama günlerce dil döküp,
İkna ettik en sonunda.
Utana sıkıla kabul etti.
Onurluydu, gururluydu, hastaydı.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı,

Başladık bütün ahali,
Evde kesekağıdı yapmaya.
Bir de, satmak gerekiyordu pazarda.
Bu görev de,
Babamla bana düştü.
Evin büyüğüydüm ya,
El arabasına koyar,
Pazara götürürdük.
Babam utanırdı seslenmeye,
Bense o üzülmesin diye,
Ağrına gitmesin diye,
Dört dolaşır pazarı,
Satardım hepsini.
Ahh! canımdı o benim.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Öyle mutlu olurdum ki, anlatamam.
Kazandığımız parayla yiyecek alır,
Dönerdik eve.
Savaş kazanmış komutan gibiydim sanki.
Çekip çevirmeye başlamıştık artık evi.
Dışarıya elişi de yapıyorduk hala.
Okul saatlerinden arta kalan,
Zamanlarda,
Yardım ederdik anneme.
Annem sultanıydı, sırmasıydı
Sarıgülüydü babamın.
Evimizin direğiydi babam.
Benim gönlümün şahı.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Yıllar böyle sıkıntıyla geçti,
Vazgeçmek zorunda kaldım okumaktan.
İşe girip çalışmak oldu kararım
Üniversite okumak;
En büyük hayalimdi oysa,
Gittikçe uzaklaşan bir hayal.
Hiç bilmediler içimde sönen bu ateşi,
Yıllar sonra anneme kızıp,
Ağlayarak açıklayana kadar.
Hayatım, ideallerim feda olsun.
Üzülmesin, hastalanmasın,
Yeter ki, şifa bulsun
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Çalışmaya başladım
Artık para kazanıyordum.
Her şey yolunda gibiydi.
Bu kez kalbi tekledi.
Yorgun yüreği taşıyamaz oldu onu.
Ameliyat dediler,
Birden her şey değişiverdi,
Yıllar öncesine geri döndük.
Yine kaybetmekle karşı karşıyaydım,
Olamazdı, yapamazdım onsuz.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Erkek olmayı,
İlk kez o dönemlerde,
Çok istemiştim.
Yetmiyordu gücüm kimi zaman
Bazı şeylere.
Hastane bahçelerinde
Tutamıyordum,
Fenalaşınca yanımızda,
Bir erkek yoktu
Ona sahip çıkabilecek.
Bir büyük yoktu,
Doktorla konuşacak.
Yine ben büyük olmuştum,
Yirmi yaşındaydım oysa.
Onun için erken büyüdüm ben.
Olsun ne çıkar,
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

“Ameliyat olmazsa,
Ölecek” dedi doktor.
Kabul etmiyordu bir türlü.
İkna ettim sonunda.
Yalvara yalvara.
“Bakarım sana” dedim ‘yıllarca’
Felç olma riski,
Çok yüksekti.
Yine kaybediyordum babamı.
Yalvarmalarıma dayanamadı.
Kabul etti ameliyatı.
Üç damarı değişti,
Başarılı bir operasyonla,
Kurtuldu.
Yine sıkıntı, stres yasaktı.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Ona belli etmeden,
Yaşadık tüm sorunları.
Annemle beraber,
Halletmeye çalışırdık problemleri.
Varsın o yanımızda kalsın da,
Biz herşeye razıydık.
Kimsemiz yoktu başka,
Bütün dünyamız ailemizdi.
Tutkuyla bağlıydık birbirimize,
Yanlış zamanların yanlış seçimleri
Ağır gelmişti kardeşimize
Yine babamla düştük,
Ankara’nın yollarına,
Kaçırdık kardeşimi,
Yanlışlarından çaldık onu.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Yıllarca arkamda durdu,
Sezdirmeden gizlice.
Evlendim, yuvadan uçtum.
Benden daha çok sevdi.
Torunlarını belki de.
Dedeleriydi çocuklarımın.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Hasta olduğumu duydu bir gün,
Yıkıldı tekrar,
Kendi yaşadıklarını düşündü belki de.
Evlat acısı,
Can derdinden,
Daha ağır olsa gerek.
İki yıl acılarımı yaşadı gizli gizili
Yaralı bir kuş yavrusuymuşum gibi,
Sardı yaralarımı,
Belli etmedi,
Üzülmeyeyim diye.
Çok ağırdı evlat acısı.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Benim de bir yavrum vardı
Bırakıp gitmek istemediğim,
O günlerde daha iyi anladım onu
Nasıl direndi.
Nasıl mücadele etti hastalıklarıyla.
Bir sürü yavrusu vardı,
Kanadının altında.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Tam “herşey düzeldi” derken;
Bu meret hastalık,
Tekrar geri geldi.
Ses kısıklığı diye
Gittiğimiz doktor;
“Ciğerde tümör var,
Büyük ihtimalle kanser”,
Dediğinde;
Ayakta duramayacak kadar,
Döndü herşey.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Dışarıda beni beklerken babam,
Çıkıp nasıl söyleyebilirdim ona,
“Öleceksin” diye?
O ki hayata hep meydan okumuş
Asla pes etmemiş,
“İnadına yaşayacağım” demiş.
İp gibi inen gözyaşlarımı silip
Yeniden dimdik durarak,
Çıktığım odada,
Bırakmıştım onu aslında.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Gittiğimiz doktorların hepsi,
Ağız birliği etmişlercesine,
“En fazla bir yıl…” demişlerdi.
Bense hala oynuyordum ona.
O günlerde öğrendim;
Bu kadar iyi oyuncu olduğumu.
Bu sefer biliyordum,
Babamı tutamayacağımı.
Ama yinede;
Oradan oraya vuruyordum kendimi.
“Acaba” diye.
“Son bir umut” diye..
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Sıkıca tembihleniyordu;
Doktorlar, hemşireler,
Ağızlarından birşey kaçırmasın diye
Güzel giyiniliyor,
Makyajlar yapılıyor,
Maske yapıyordum kendime,
Bilmiyordu ki!
Hayatımın erkeğini kaybediyordum.
Bu sefer gidiyordu,
Bir daha dönmemecesine,
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

O gün gelmişti,
Annemin uyandırmasıyla fırlamıştım.
Biraz önce getirmiştik hastaneden,
Doktor serum falan derken,
Babama baktım, baktım
Gözlerinde o gün ölümü gördüm.
“Biz eve gidelim” dedim.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Evindeydi şimdi.
Gidiyordu babam.
Evinden, evimizden gidiyordu
Evimizin direği.
Bir elim kalbinde,
Bir elim şah damarında.
“Diğerine mat” demişlerdi.
Gidiyordu yiğidim,
Gidiyordu aslanım.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Eniştem ve ben başında,
Nabzını tutmuş,
“Gidiyor” dedi eniştem.
Bütün aile feryat figan.
Yalnızca ben ve eniştem sakin.
“Durdu”, diyorum.
“Nabız yavaşladı”
Sonra, “durdu” diyor
Ben “başladı” diyorum.
Bir sonsuz yolculuk başlamıştı.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Sustu her şey…
Kalbi durdu, nabzı atmaz oldu.
Gitti…
Hayat durdu sanki o an.
Yıllarca peşinde koştuğum adam,
Gitmişti, arkasına bile bakmadan.
Acıları bitmişti onun,
Benimse, yıllarca ayakta tutan kuvvetim.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı.
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Nasıl unuturum ben,
Bu adamı?
Çocuğum gibi emek verdiğim,
Ellerimle beslediğim,
Bu kadar sevdiğim,
Erkeğimi nasıl unuturum?
Şimdi,
Gözlerimden süzülen yaş
Boğazımda bir düğüm.
İçimde sallanan bir boşluk.
Gittikçe büyüyen özlemi var.
Ahh seviyorum ben onu
Dünyalar kadar.
İlk erkeğim, ilk aşkımdı, atamdı
O benim sevgi dolu,
Babamdı.

Sevgi’yle… Centilmen’ce…
08-13/01/2006-Ankara