Babama Mektup Şiiri - Oğuz Düzgün

Odandan çıkmıştın ya, “elveda hanım” diye
“Bu sefer gidiyorum, dönmek yok geriye”
Kanlı mendile bakıp, annem feryat ederken
Başlamıştın Allah’ı, usulca zikretmeye

Bir büyülü gecede, yıldız yağan gözlerin
Sonsuzluğa savruldu, bir tekbirle ellerin
Acilin kapısında, elveda der gibi titrek
Hâlâ kulaklarımda, yürek kokan sözlerin

Çehrendeki beyazlık, bu dünyadan değildi
Sanki gökler ruhuna, ışıklarla eğildi
Gülümsedin ardından, mırıldanıp bir isim
Gönlümdeki tüm keder, o isimle silindi

Kim bilir neler gördün, anlatamadın bana
Kaldı senle konuşma, bir bilinmez bahara
Nasırlı ellerinde, bir babacan sıcaklık
Son kez elini öptüm, götürdüm dudağıma

Oku oğlum derdin hep, devir karanlıkları
Erisin zalimlerin, o buzdan sarayları
Sonsuzluğun önünde, bir yeni destan gibi
Doğursun bestelerin, yepyeni dünyaları

Asıl kahramanlar ki, ölümü yenenlerdir
Ölüme takılmadan, sonsuza erenlerdir
Yokluk karanlığında, kaybolan ruhlar değil
Özgür bir geleceğe, hep iman edenlerdir

Yazdığım eserlerin, yazarı sensin Baba
Özledim seni ama, bende bir bensin Baba
Rüyalarda her gece, gördüğüm çocukluğum
Kitabımsın, romanım, bitmez şiirsin Baba