Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Sevgili Nejla hnm.
Şiirinizde baba ve babaya özlem, babaya hasret sancılarıyla kıvranmaktasın. Aynı acıların öyküsünda bizde varız.Seninle acıları paylaşmaya ,gözyaşlarını silmeye geldim bir dost olarak.
baba,hadi çık gel bu gece düşlerime Yıldızlar salınarak yağsın üzerimize, Ay ışığı örtüp gizlesin ikimizi.Varlıgınla ; Sana söz olsun ki ertelerdim doğacak olan güneşi Sensiz başka günlerime ...Zannetme ki gözlerim sana baktıkça bıkacak, ölsem de ruhum seninle kalacak, kapanırsa gözlerim senden önce bu hayata, inan ki son sözüm seni seviyorum baba olacak... ...Sevgilerimle
Yanlış anlamadıysam babanızı kaybetmişsiniz Nejla Hanım.
Mekanı Cennet olsun...
Dualarınızı eksik etmeyin...
Kadir Tozlu
Özleminizi ve kederli yüreginizi, ibir insan olarak Acınızı paylaşırım, gelecekte mutlu günler dilerim. sevgiler....
babam...
kaptanım dediğim yıkılmaz kale o benim için...
onu özledikçe büyüyorum...:(
azen seni seviyor güzel kalem...
kutladım...
KUTLADIM YREĞİNİZİ SAYGILARIM LA
duygusallığın gözlerde buğulandığı an...
sevgi yüklü özlemlerin çiçek açması...
güzel ve içten bir denemeydi...
can kadeşimin gül yüreği hiç buğulanmasın hep gülümsesin....
derin bir özlem aksediyor siirden biz okurlara...
kutluyorum
babalar mesgatli yasamin ucundan cocuklari icin'yem' toplayanlardir...
senin kokunla birlikte agladı gözlerim sessizce çok özledim babam seni
yağsada yağmurlar senli yüreğime üşümüyorki yüreğim babam
Nejla hanım içim kanadı,yüreğim burkuldu,inanırmısın kötü oldum:(( Ne diyeyim babalar,anneler dünyanın en değerli varlıkları.Yav ben zaten duygusal bir adamım.İnanın ki şu anda çıkıyorum netten,çok duygulandım.Yüreğiniz var olsun.Saygılar....
babam içimdeki yaşayan çocuklugum ayrı büyüyen kadın anne olan bu kızın ayrı özler seni hala doymamış yetim öksüz duygularım muhtaç sana be babam
özleminden deliye döner şu öksüz yüreğim
****************************************************Ben kendimi katı yürekli bilirdim,aslında öyle değilim ama yakın çevrem bana öyle derler..Gel gör ki bu duygu yoğunluklu mektubu okurken yüreğim kabardı..Gerçekten de duygulandım..O duygulandığım anı şimdi anlatamam.Yüreğin ta derinliklerinden kopup gelen duygularla yazılmış mektubun mısraları arasında kaybolmak,kendini o duygular arasına bırakmak var ya...
Yüreğini yüreğimle kutluyorum dost kalem..
ben 8 yaşındaydım, babam uzağa gitmişti, ilk kez akşam olacaktı ama babam olmayacaktı... hiçç akşam olsun istemiyordum... camdan bakmıyordum güneşin battığın görmek istemiyordum.. ama güneş batıyordu...
Bu şiir ile ilgili 86 tane yorum bulunmakta