Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bir evladın babasının ardında kaleme aldığı sevgi şefkat özlem dolu, hasret dolu duyguları. Allah rahmetlik olan tüm ataların yerini cennet yapsın diyorum. Ne mutlu o babaya ki cböyle bir evlat geride bırakmış tdam puanla yazan ellerine yüreğine sağlık
harika kutlarım...... başarılar......
Her ilçeye geldiğinde, lokantaya götürür haşlama yedirirdin,
Oğlum sana göresim geldi, ta Çorum'a gelecektim derdin ,
Memur olduğumun ilk haftası hakkın rahmetine erdin,
Şimdi yediğim haşlamalar o tadı vermiyor baba...
Hiç kimse beni, senin kadar sevmiyor baba...
Bir zamanlar imkanımız yoktu, rahat geçinmeye,
Şimdi her türlü imkan var şükür yedirip içirmeye,
Ama sen yoksun yanımda, oğlum deyip öpmeye,
Şimdi yediğim haşlamalar o tadı vermiyor baba,
Hiç kimse beni, senin kadar sevmiyor baba…
Yalancı dünyanın düzeni böyle kurulmuş,
Tüm mutlulukları bir arada kim bulmuş,
Gayri babama kavuşmak ahrete kalmış,
Şimdi yediğim haşlamalar o tadı vermiyor baba,
Hiç kimse beni, senin kadar sevmiyor baba…
Mahir der ana- babanın kadri kıymeti bilinmeli,
Hiç olmazsa bayramlarda seni seviyorum denmeli,
Sağlığında duasını alamayan, kendini eksik görmeli,
Şimdi yediğim haşlamalar o tadı vermiyor baba,
Hiç kimse beni, senin kadar sevmiyor baba…
Aaaah,ah...ne mutlu kıvançla anabiliyoruz babalarımızı..muhteşem bir duygu seli yaşattınız arkadaşım,gönlünüze sağlık...hüzünleriniz saman alevi..sevinçleriniz dünya güzeli olsun dileğimle...sevgilerim engin yüreğinize...ALLAH rahmet eylesin...amiiinn...
KUTLUYORUM SİZİ ,ANLATAMADIĞIMIZ,SÖYLEYEMEDİKLERİMİZİ TAM PUANLA DLE GETİRMİŞSİNİZ.SAĞOLUN YÜREĞİNİZ SEVGİDOLU AMA TAŞSIN....NE MUTLU O BABAYA...
babam benim babacığım seni çok seviyoruz çok özlüyoruz sana hep duacıyım...saygılar
tesadüfen girdiğim sayfanızda bana duygu dolu anlar yaşattınız yüreğiniz hiç susmasın.
canım ablam çok duygulandım. babama olan özlem aktı gözlerimden okudukca.gönlüne ellerine sağlık.
babam yıldızlara aşıktı,
koparır bir bir,
saçlarımıza takardı...
...
sevgi ile...
...
kızıl deli...
İŞTE BİR KIZ ÇOCUĞUNUN VEFASI
DERİM YA BU KADINLAR CENNETLİK OLMALI BE HEMDE TOPTAN.. DUYGULARI SEVGİLERİ O KADAR YÜCE Kİ
İnsanın kendi kanı ve sanılarını, sosyal değer yargıları ile biçimleyip sunması, oldukça başarıyı ortaya koymuş, bence.
Şair, babasına ilişkin algılarının dile getirilişindeki, hem üşümelerini, hem ısınışlarını, okuruna duyumsatacak biçimde, özenle oluşturmuş.
Mutlulukla...
Bu şiir ile ilgili 86 tane yorum bulunmakta