Babama Şiiri - Şair Faustus_

Peki! Sen hiç ağlamak nedir bildin mi?
Gördün mü gözlerimin akını kan çanağımın ardından?
Peki! Sen hiç sevmek nedir bildin mi?
Ölesiye sevmek seni…

I
Önüm arkam sağım solum sobe…
Diye başlardık oyunlarımıza çocuktum yağmurlar ekerdim toprağın kalbine
Ve filizlenirdi sevgimle umutlar
Uçurtmalar yapardık hiç olmayan hayallere önce sen binerdin
Sonra ben ardınca…
Bazen düşerdim bacaklarım paramparça acırdı olabildiğince
Ağlama derdin ağlama
İşte o gün ağlamamayı öğrettin bana
Ne olursa olsun ağlama baba!

II
Uyurken masallar anlatırdın
Mavi umutlardan yeşil gökyüzünden
Özgür kuşlardan söz ederdin
Üzerimi örterdin yavaşça korkardım karanlıktan
Ağlamaklı olurdu gözlerim dolardı gidişine ardınca
Ve ben yanında yokken!
Korkma derdin sakın korkma
İşte o gün korkuyu da yendim
Korkmuyorum artık baba!
III
Sonra sabah olurdu
Uykular tatlı gelirdi uyanmak istemezdim
Uyan derdin
O derin uykumdan bir çırpıda alırdın beni
Gülerdin
Gül derdin ellerini uzatır gel derdin
Gülmeyi öğrendim baba gelmeyi de ardınca…
Ve şimdi uzatıyorum ellerimi yine
Ama yoksun…
Karanlıklar mı aldı seni
Kollarımın yerine toprak mı sardı belini…
Ve anıyorum ki baba
Sen bana sevmeyi de öğrettin…
Ama istemeden belkide…