Babam Toprak Ve Ölüm Şiiri - Dinçer Dayı

BABAM TOPRAK ve ÖLÜM

Büyüklerimden öğrendim.
Mezarlıkta,
Toprağın'ın neden mis gibi güzel koktuğunu.
Çünkü,
Azril'in bir çiçek gibi hayattan ve benden tek tek kopardığı.
Değer verdiklerim, hasretle...
Özlem duyduklarım. Sevip, saydığım elimden alıp toprağa gömdüğü
en sevdiklerim var içinde..
Dedem, Ninem ve niceleri...
İçlerine birde Babam da karıştı ...
Ahhh!
İçim yanıyor...
Sönmüyor bir türlü.
Yağmuru bekliyorum şimdi.
Yağsın, yağabildiğince.
İçim deki kor ateş soğusun.
Toprak ıslansın iyice.
Hem, gözyaşlarımı da ekliyeyim içine...
Yağmur dindiğinde, güneş çıksın.
Toprak kurusun. Babamın kokusunu vursun.
Ortaya çıkartsın. Getirsin bana,
hava ile.
Doya doya teneffüs edeyim. Çekeyim içime. Özlemle, hasretle...
Babamın buram buram kokusunu.

Annem evde.
İki gözü iki çeşme. Toplanmış tüm sevdikleri.
Helva yapmış, sevgisini katarak.
Babamın ruhuna gitsin diye..
Kokusu babamın ruhunu, helva ise geride kalanları beslesin diye.
Donatmış sofrayı yine sevgisiyle, özenle...

Açmış ellerini dua ediyor.
Babam için yüce Yaradana..
Sildi buğulanan göz yaşlarını.
Döndü bana..
Mırıldandı...
Sesi titreyerek, bir kaç cümle:
'Baban iyi insandı.
Taktiri ilahı...
Evet, gün gelecek bizde gideceğiz.
Bizde onun gibi toprak olacağız.
Bu Dünya fani Dünya.
Evladım!
Dünya kimseye kalmaz.
Kaldı ki,
Sultan Süleyman'a kalmadı.
Bize mi kalacak.'

Böyle düşünmek iyi geliyor,
Bana.
Yoksa dayanılmaz oluyor bu acı bende.
Keşke, arada bir ses verse,
Babam!
Rüzgâr da esse sesini getirse bana....
Şimdi iken ne çok özledim.
Evet,
Ne garip.
Bebek doğarken ağlıyor.
İnsanlar gülüyor, mutlu oluyor.
Ve insan yaşlanıyor. ölürken tam tersi mutlu oluyor.
Ama, geride kalan insanlar.
Arkasından üzülüyor ağlıyor...
Ne garip?...
Dinçer Dayı