Babam'a Şiiri - Erkan Karanfil

Ben, bir tabutun tahtasına tutunan son kalp atışıyım.
Sessizliğin nabzında,
zamanın sönük kandili,
kayıp bir saatin ibresi.
Ve şimdi sen,
benden bir adım öndesin.

Gömleğimin yakasına takılı kırık bir güneş var artık.
Avucumda, ter temiz hatıraların.
Seninle konuşmak istiyorum baba..
Ama sesim ince bir duvardan geri dönüyor bana...

Ardına kadar açık kapılar ötesinde
hiç bitmeyen bir yol.
Yalnızlık, göğsümde ışığı solmuş bir gökyüzü.
Ve yalnız kalmak, sen yokken en zoru.

Hayat,
bir nefes kadar kısa.
Ölüm,
bir rüya kadar derin.
Biz,
iki ayrı alemin gölgesi,
birbirini bulmaya yeminli.

Bir gün, yollarımız kesişecek.
Toprağın altındaki her damla
gökkuşağını öpecek.
Ellerimiz birleşecek...
Ve işte ben o gün,
Sana gülümsemek için
son kez nefes alacağım.

O gün, gözlerim
bir daha hiç kapanmayacak.
“ve o gün, sonsuzluğa haykıracağım.
Artık ölmek yok baba !
Artık ölmek yok...