Babam Şiiri - Mustafa Kaynak 2

Merhameti boldu,
Bir derya gibi,
Saklardı hislerini,
İçten içe severdi,
Sevgisini hiç belli etmezdi.

Bazen celallenirdi,
Gözleri hiçbir şey görmezdi,
Her zaman yufka yürekliydi,
O sert bakışları altında,
Gözleri, hislerini ele verirdi.

Bilmem yıllar nasıl geçti,
Zaman su gibi akıp gitti,
Sanki o dev cüsseli,
Benim babam değildi,
Artık o başka biriydi.

Birden elden, ayaktan düştü,
Yılların yorgunluğu, omuzlarına çöktü,
Sanırsın hayata küstü,
Hep uzaklara bakar, düşünürdü,
Gözlerinde okunan bir tek ölümdü.

Başında bekledim saatlerce,
Uzun geçti o gece,
Dakikalar yavaş yavaş tükenince,
Sessizlik çöktü içeriye,
Dalmışım kendi kendime.

Anam, haykırdı uyan diye,
Kendime geldiğimde,
Yüz yüze geldim ölümle,
Sanki bir çare var elimde,
Emanet çoktan teslim edilmişti sahibine.

Baş ucunda bekledim,
Soğuk tenini elledim,
Kendi ellerimle kefenledim,
Uğurladım atamı,
Dönüşü olmayan bir sefere.

Yorgun bedeni yatar sessizce,
Zaman yavaş yavaş akar geriye,
Soğuk musalla taşı üzerinde,
Sırasını bekler sessizce,
O da bilir, ölüme yoktur bir çare.

O gün yağmur rahmet oldu,
Azar azar yağdı üstüne,
Bunlar verdiği sadakalar belki de,
Kulaklarım çınlarken kuş sesleriyle,
Ayrılmadan hatırlattım kendisine.

Damla damla akan gözyaşlarımla,
Elveda dedim babama,
Uğurladım atamı, o uzun yolculuğa,
Arkasında bıraktığı acı, tatlı anılarıyla,
Son kez veda ettim babama.

Mustafa Kaynak

Not: ''Babam'' şiirimden alıntı.