Babam Şiiri - Nurettin Sevim

Mehmet Emin esas adı.
“Molla Amca’dır” lakabı.
Doksan altı yıl yaşadı.
İki bin üç; öldü babam.

Haramı görmemiş gözü.
Pırlanta gibidir özü.
Dinlenir sohbeti, sözü.
Sözü şeker, baldı babam.

Ne bağırır, ne de döver.
Ne küfreder, ne de söver.
Kime sorsan onu över.
Dikensiz bir güldü babam.

Saban sürmüş, ekin ekmiş.
Orak biçmiş, demet çekmiş.
Zahmet çekmiş, çile çekmiş.
Bağrı yanık küldü babam.

Kimseye aman demedi.
Yalan, dolan hiç bilmedi.
Haram lokma da yemedi.
Bize örnek oldu babam.

Mevlit, Kur’an okur idi.
Hastalara okur idi.
Zengin değil fakir idi.
Gönlü zengin boldu babam.

Ağzında yoktu hiç dişi.
Hiç bitmezdi onun işi.
Herkese yardım edişi.
Gönüllere daldı babam.

Köyümüzün baş tacıdır.
Dertlilerin ilacıdır.
Ne Hocadır, ne Hacıdır.
Namazını kıldı babam.

Babam “Allah’ın kuludur.”
Kalbi merhamet doludur.
Yolu da Hakk’ın yoludur.
Zararsız bir kuldu babam.

Camide imam vekili.
Hoca’sından “almış eli.”
Dünyadan göçüp gideli.
Boynum bükük kaldı babam.