Benim Babam Şiiri - Atila Yalçınkaya

Babam

Badıkan Aşiretinin Kanikan köyü,
Dermı Dedemizin Abdolar soyu,
İsmiyle nam salan Salihin oğlu,
Kanikanlı Necmettin dir benim babam.
♥★
Salınarak gezerdi Kulp çarşısında,
Çay içip namaz kılar havuz başında
Babasını kaybetmiş on bir yaşında
Çilesi çok insandı, o yiğit babam
♥★
Elleri karasabana yetiştiğinde,
On yaşında tarla sürmüş köyünde,
Ailenin yükü onun omzunda,
Ekmeğinin peşinde çalışmış babam
♥★
Yardımsever idi, fakiri sorar,
Köydeki yetime ihtiyaç yollar,
Bir garip görünce gözleri dolar,
Yedirir içirir mert idi babam.
♥★
Barış insanıydı kıydırmaz cana,
Namı şanı yayılmıştı her yana,
İnsanları evde, hayvanı Hana,
Misafir ederdi, cömertti babam.
♥★
Çalışır ibadet aşkıyla rızkını arar
Esnaflık yaparken, tarlada sürer.
Zengük tütünüyle sigara sarar,
Paltosu omzunda gezerdi babam.
♥★
İyilik deyince gerçek iyiydi,
Delinin ağzına yemek verirdi,
Gururla dolaşır başı dik idi
Garibi fakiri kollardı babam
♥★
Takdiri Hud’a dan hastalık geldi,
Sevenlerin kalbini bu haber deldi,
Ömrü sanki esip geçen bir yeldi,
Sevenler sevgisine doyamadı babam.
♥★
Yıl 1986 olunca,
Hastane ev oldu bir yıl boyunca,
27 Temmuz günü gelince,
Ebedi âleme göçmekte babam,
Rahmeti Rahmana kavuştu babam.
♥★
Şeyh Beşir’den almış idi dersini,
Bulmuş Dinle Dünya dengesini,
Şehadetle verdi son nefesini,
Rahmeti Rahmana kavuştu babam.
♥★
Gözyaşı karışır yazılarıma.
Dalarız daima anılarına.
İyilik isterdi evlatlarına.
Okumayı severdi Rahmetli babam.
♥★
Mutlu günler şimdi geride kaldı,
Mezarın üstünü çimenler sardı,
Onu üzmek bize ar kaldı,
Merhameti çok Rahmetli babam.
♥★
Ben söyledim sizlerde okudunuz,
Eksiği çok yarım kalır sözümüz,
El an bile yola bakar gözümüz,
Daima ak daima, pak yüzümüz.

Şiir Atila Yalçınkaya