Babam Şiiri - Fevzi Emir Yılmaz

Yine bir, bayram sabahı baba,
11Nisan 2024, perşembe,
Sensiz geçen, 27 ramazan Bayramından birinin, ikinci günü,
Bayramın birinci günüde aklımdaydın aslında,
Arefe günüde aklımdaydın, Bayramlar gelmeden de hep, aklımdaydın zaten,

Bugün, bir cesaret sergileyip, Aldım resmini elime,
Ve geçtim karşına baba,
Bugün aslında, kızmak istiyorum
Birşeylere,
Birilerine,
Bugün, hesap sormak istiyorum baba,
Bu gün rahatlamak istiyorum,
Bu gün kurtulmak istiyorum,
27 yıllık bu özlemin,
Bu yükün, Ağırlığından,
Ama her bayram olduğu gibi, sadece bir iki gram Hafifliyor yüküm,
Döktüğüm üç beş damla yaşın verdiği ferahlık,
Ne kadar olursa, o kadar işte,

Yaşarken, kıymetini bilemediğim için kendime mi kızsam,
Gençliğimin en hoyrat zamanlarında, başımda olmadığın için, torunlarını bile görmeden gittiğin için, sanamı kızsam bilemedim baba,
Birzamanlar yumruklamak isteyipte, yumruklayamadığım duvarlar,
Bir bir üzerime yıkılıyor şimdi,
İyiki görmüyorsun şu halimi baba.

Oysa öfkem, özlemim, acım,
Ve çaresizliğim,
Ömrümün sensiz geçen her anında,
Bir kez bile beni yalnız bırakmadı beni,
Tâki gittiğin, O günden beri, Okadar uzun zamandır, yoksun ki hayatımda,
Sanki babasız kalmak neymiş,
Görsün diye yaratılmışım, baba.

Gördüm baba, gördüm,
Babasız kalmak neymiş gördüm, ve bugün tam,
27 yıl, 336 ay, 1404 hafta,
Ve tam 10.105 gündür,
Babasız kalmanın verdiği
Acı ile dökülüyor bu cümleler dilimden,
Şimdi, sarılıp öpemesem de o mübarek elinden,
Bir hayır duana muhtac olsamda, o bilgelik damlayan dilinden,
Çektiğim kadar çekmem, vuslat yakındır, baba,
Sen yeterki, sen yeterki , razı ol yerinden.

FEVZİ EMİR YILMAZ