Babalık dedi... Şiiri - Murat Ülkü

​Bir umutsuzluk çöktü içime, kap karanlık bir yorgan gibi.
Gözlerim yorgun, ruhum ağır, yolda kalmış bir yolcu misali.
Bu yükü taşımaktan vazgeçmek, geri dönmek isterdim.
Fakat sırtımda bir el hissettim, o elin sıcaklığıyla ürperdim...

" Babalık " dedi fısıldadı içimdeki ses, evlatlarını hatırla.
Onların gülüşü, en zor zamanlarda bile bağlıyor beni hayata,
Unutma, bir babanın en büyük mirası, çocuklarına bıraktığı sevgi ve güven.
Onların yüzünde tebessüm olmak, bir babanın en kutsal görevi inan...3

Yıkılırsa bir baba, evlatları için yine yeniden kalkar.
Bir babanın kalbindeki en derin en değerli yaradır evlatlar,
Her damla gözyaşı, her ter tanesi, onların geleceği içindir.
O fedakârlık, bir gün anlaşılır mı, bilnmezse vefa niçindir...

Ama biliyorum ki, benim sevgim onlara yeter.
Bu sevgi, nankörlük nedir bilmez, rmekte ister,
Gülümseyerek baktım gökyüzüne, bulutlar yavaşça dağılıyordu.
Karanlık yorgan yerini, masmavi bir göğe bırakıyordu.

Yüzümde bir rüzgâr, o rüzgârda çocuklarımın kokusu.
Bu yorgun yürek, artık onlara adanmış bir şiirin bestesi.
Bir fırtına koptu içimde, o fırtınada yok oluş değil, yeniden doğuş vardı.
Çocuklarımın sessiz fısıltısı kulağımda, "baba" diye haykırışlardı..

Hayat, her zaman zorluklarla dolu, o zorluklar ki bizi biz yapar.
Ve her düşüş, bir kalkış için güçlü bir sebep yaratır.
Bu dünyada sahip olduğum en değerli hazine, onların sevgisi.
Ruhumdaki en derin yaraları bile iyileştirir, onların bir gülümsemesi..

Şimdi dimdik duruyorum, bir babanın gücüyle, bir babanın sevgisiyle.
Çocuklarım için, bu yolda yürümeye durmadan devam ediyorum,.
Attığım hher adımımla onlara daha iyi daha güzel bir gelecek bırakıyorum.
Ve bu gelecek, onlara olan sevgimle inşa edilmiş bir kale gibi olacak biliyorum...

Her düşüşümde kalktım, her yaramdan güç alarak.
Babalığı, sadece bir unvan değil, bir yaşam şekli bilerek,
Bitmeyen bir umutla dolu, sonsuz bir devgiyle,
Benim hikâyem, destan olur çocuklarımın gülmesiyle.....