Babacığım Şiiri - Kamil Serdengeçti

Bu yaralar onulmaz mı
Babacığım
Yaralarımı sen sar
Neredesin
Özlüyorum
Bana doğruyu hiç söylemedin
Hiçbir zaman
Hiçbir şey söylemedin
Ama söyleyebilirdin
Hâlâ var olsaydın
Ama yoksun
Babacığım
Sen ki şimdi artık yoksun
Yani artık
Bilemezsin gerçekten hiçbir şeyi
İnsanı
Yüreği
Ve kök ipliklerini
Doğrusu nedir sevmenin
Bilemezsin
Sonsuz sorgular dolu bakışlar ötesinden bu gözleri
Ve çaresiz tutulmayan sözleri
Hep inen
Ve sonsuza dek küçülen
Bakışlar ötesinden sorularla
Gerçeği
Gerçeğin kökleri
Bu köklere
Bir güz üstü
İner miydin
Bilseydin
İpliklere tutunmadan
Ve onları koparmadan
Kuyusuna tanrının
Ters dönmüş doruklar gibi
Karları lâvlara
Ve yürek boylamlarınca magmaya
Babacığım
Bilir miydin
Bilmek ister miydin
Ne güzel
Bilemezsin artık
Bilmeye mecbur değilsin
Gerçeği
Doğruyu
Sevmeyi
Hiiç önemi yok bunların
Ben ruhumla ölürken
Açtığım sayfalarda
Bir derin
Boşluk öğretisi
Boş,kara ve boyutsuz sayfalarda
Gerçek bu
Sonsuz ve kara
Çırpınmalar boşuna
Denklemin sonu sıfırda
İki sıfır, sonsuz da
Babacığım
Ne mutlu sana ki
Denklemin sonundasın
Yoksun
Duymaya, düşünmeye, sormaya, bilmeye
Yoksun
Mecbur değilsin
İstemeye
Ağlamaya
Acıma ve haykırmaya
Yüreğin
Yok ki
Artık
Senin