Babacığım Şiiri - Zinnur Aldaş

Her sabah evden işe gitmek için koşturunca,
Ardından sessizce ağlar bir çift göz babacığım.
Güneş son kıvılcımıyla yıldızları tutuşturunca,
İçimize düşer hasretten bir köz babacığım.

Affedilmez günahlarıma dualarındır panzehir,
Sevginizden aldığım ilhamla bende oldum şair,
Her zaman hayırlı bir evlat olacağıma dair,
Sana yeminlerle veriyorum söz babacığım.

Okumak uğruna sizi buralarda bıraktığım gün,
Bir otobüsün camından efkarlı gözlerle baktığım gün,
Kıvrımlı yollardan bir su gibi aktığım gün,
Dalgın gözlerle ufukları süz babacığım…

Bilirim bedduanı almaktır günahların en çetini,
Esirgeme bizden hiç bir zaman dua dua nusretini,
Gözyaşlarıyla bir ukde gibi düğümlenen hasretini,
Gel de boğazımdan iplik iplik çöz babacığım.

Bakışların sert olsa da bilirim yüreğin çocuk,
Sevgin soğuk kış günleri yüreğimize olur gocuk,
Allah korkusuyla akıttığın boncuk boncuk,
Gözyaşlarını seccademe düz babacığım.

Kurtlar kuşlar davetlidir son nefesimize,
Bülbüller eşlik etsin o gün sesimize,
Doymayan şu aç gözlü nefsimize,
Yeter iki metrelik bez babacığım.

Sırattan geçerken cehennemi gözyaşlarınla sula,
Yorulunca kevserin başında ver bir mola,
O nur yüzlü meleklerle girip kolkola,
Cennet bahçelerinde ebediyyen gez babacığım.