Babacığım Şiiri - Özlem Deniz

Terk edip gittin bizi diye
Kızmıştım sana,
Kırılmıştım babacığım
Hani o bayram günü
Gitme derken peşinden
Bakakaldı gözlerim
Başımı koyacak ve hüngür hüngür ağlayacak
Bir bağır aradım, bulamadım babacığım

Hani o inatçı gidişin
Bayramın ilk günüydü
Sırtında hardal rengi paltonun
Yanlardan sarkıyordu kemeri

Kaldı içimde ahım
Saklanır şey sanırdım
Bayram bittiğinde yarın
Kalmamıştı evin ocağın

Ben yapmadım babacığım
Ah etmedim hiç inan
İçim yandı sadece
Çok ağladım söndü inan

Haklıydın belki gitmekte
Ama bizim suçumuz ne
Keşke babalar konuşmasa
Evlatlarına hiç söz vermese

Şimdi mutluluk kimde söyle
Ne sende, ne annemde
Söz vermiştin geleceğine
O söz bende şiirimde

Baba olmayınca eksik kalınırmış
Hele kız çocukları çok kırılırmış
Acı alan acı satar
Mutluluk sayılırmış

Bir müsvette kağıdında
Buldum şiir kitaplarının arasında
“Çocuklarım ve ben,
Bir ağaç ve dalları gibiyiz”
Diye yazmışsın daktilonla

Şiddetli bir rüzgar eser de eğer
Sallanıp durursa yapraklarımız
Derdin ki korkmayacaksınız
Savrulmaz ayrılmayız
Tutacaktır bizi güçlü sevgi bağlarımız

Ben de şair oldum babacığım
Ve dedim ki;

Beş çiçek bir mutsuz ağaç
Ağaç sonsuz yalnızlıkta
Çiçeklerin biri baba, biri ana
Sıkar toprağını uykuda
Korumuyor taç yaprakları hiçbirinin
Küsmüş, kırılmış, güvenmiyor hayata
Umut eksem ömrümce toprağına
Gamzesi açar mı sensiz bilmem
Bunca çiçeğin, ayrı yerde büyürken
Kokusu silik, rengi soluk
Özlemin ağacı olduk babacığım

Ah etmem sana istesem de
Alıştım eski günlerin hasretine
Zaman silecek süpürecek bilirim
Sana acı dolu sözlerim benim
Başımda okşanmamış her saç telimde

Hiç baba demezdik sana
İlle de babacığım
Seslenirken sana
Komşu cocukları gülerdi bize...
Yine de babacığım