Babacığım Şiiri - Ali Fikri Karadeniz

Senden böylesine haber almazdım;
Duydum inanmadım, inanamadım baba…
Bütün ışıklar söndü,
Anneme sordum; boynunu büktü, demek ki doğruymuş
Ah… Yüreğim yanıyor, gözlerim kararıyor baba…

Sen benim babamsın,
Çınarsın, bilgiliğine ulaşılmayan,
Dağsın, güçlüsün yıkılmayan,
Sen derdin “Aşılmayacak engel yoktur”
Hadi baba… Hadi her şeyi aşta gel,
2006’da kâbusları yıkta gel…

Hatırladın mı küçükken yılbaşlarını;
Sen okuldan yorgun argın gelirdin,
“Bugün” derdin “bu gün öğrencilerime hediye verdim”
Sonrada bizi sevindirirdin.
Ama ben;
Ben noel babayı beklerdim.
“Nasıl bu bacadan gelecek? ” derdim.
Odama giderdim,
Balkonun kapısını açıp beklerdim,
Tabi kimse gelmezdi
Şimdi anlıyorum Da,
Halbuki benim BABAM binlerce noel babaya bedeldi…

Birde ilk resmi maçım,
“Bakalım top oynamayı becerebiliyor musun” demiştin ya,
İlk golümde Sana koşmuştum
Neredeyse benden çok seviniyordun,
Baba, Babacığım; Seni çok Seviyorum…

Evde otoriterdin,
Hiçbir zaman kucağına alıp sevmedin,
Bazen gözlerinle, bazen sözlerinle
İnan hiç kimsenin sevmediği gibi sıcacık severdin…

Hani başıma elini koyuşun,
Öylesine saçlarımı okşayışın var ya,
İnan baba, inan dünyanın en mutlu çocuğu olurdum,
Ve benden mutlusu, benden gururlusu olmazdı,
Tıpkı lise mezuniyetinde olduğu gibi…

Şimdi 2006’nın ilk saatleri,
Bu akşam kendimi Kâbe’de hissettim,
İçimdeki bir dileğime dua ettim,
Bir de Sana;
Ama sihirli bir değnek verselerdi bana,
Ve tek bir isteğim kabul olacak deselerdi,
Bir tek Rabbimden Senin sağlığını isterdim;
Ve baba, Babacığım;
Seni çok seviyorum, bilmeni isterdim…