annem ben küçükken
terketmişti bizi
sabah dokuzarabasıydı
hiç unutmam otobüsteki
o son bakışını
babaannem büyüttü bizi
büyük insandı babaannem
büyük dediysem
çok büyüktü
ölünce yıkadılar onu
tabuta sığmadı
kadınlar omuzlarında taşıdı
muzu çok severdi babaannem
o gün bütün parama
muz alıp
çocuklara dağıttım
öldüğünde kulaklarındaydı
küpeleri babaannemin
çıkardılar
ben taktım onları
-hiç çıkarmadım da-
o gün çok büyüdüm
hep böyledir
büyütür insanı ölüm
Kayıt Tarihi : 16.1.2016 00:49:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Mesut Akatay](https://www.antoloji.com/i/siir/2016/01/16/babaannem-6.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!