Baba Evi Şiiri - Kaan Emrah Özdemir

yokluğunun ertesinde o ev bu kadar boşmu olacaktı
artık bahçende hiçmi çiçek acmayacaktı
o evde artık bayramlar olmayacakmıydı
bak yine doldu gözlerim bak yine ağlıyorum
çaresiz yanlız kimsesiz bomboş bir evde

baba sen öldükten sonra
yıllarca içinde hayaller kurduğun evin
bomboş oda benim gibi yanlız ve kimsesiz
oysa ne güçlükler cekmiş yememiş içmemiştin
bir evim olsun demiştin
balkonuna gecer cayını yudumlarken
kara kara düşünür bir iç çekerdin
kimse bilmezdi sırtındaki yükünü
kimse sormazdı içindeki derdini
baba o ev seni sarar sarmalardı
tüm dertlerini sinesine cekerdi
kimse bilmezdi
o ev senin evindi baba
bacasında dumanı tüten o ev senin evindi

sonra bir haziran ayında
bahcende çiçekler açmıştı
senin içinde bir yara
amansız dermansız bir yara
doktor teşhisi koymustu
koymustu koymasına ama
evini sarmıştı bir korku
yakmıstı tüm içleri kor olmuştu yürekler
o ev kaldıramıyordu bu acıyı
sen yatagında yatarken
o evin duvarları geliyordu üstüne üstüne
sen derdini anlatamıyor sadece gözlerimize bakıyordun
biz anlamıyorduk ama o ev o ev anlıyordu baba
çünkü o ev senin evindi mutluluğu da hüznüde yaşamıstı o ev
o ev senin evindi

bayramlar o en güzel bayramlar o evde gecerdi
sımsıcak sarılmalarla masumca tertemiz
misafir dolar tasardı sen mutlu olurdun
bahcede çiçek acardı sen mutlu olurdun
içindeki kanayan yaranla mutlu olurdun
o evde sen hersey olurdun o ev senin evindi

yine bir bayram geldi sen yoksun
bu bayram bende yokum baba
kızma bana kızma işte
çünkü bayram o evde senle yasanırdı
senle bayramlar bayram olurdu
tüm kardeşlerim gelir elini öperdik
babam deyip sarılırdık sana
o ev senin evindi baba senin evin
baba.. o ev baba eviydi.. baba o ev baba evi...