Baba,beni dövecek misin Şiiri - İlhami Ş ...

Baba beni dövecek misin?
Şahit olmak istemediğim, hani Tanrı bana duyurmasaydı, gözlerim bu manzaralar için yaratılmamalıydı dediğim andı o an.
Küçük bir kız çocuğu, eğitmenine, bizi dövmeyeceksiniz değil mi diye soruyor, kaçıyordu.
Dayak, şiddet küçük bir kız çocuğuna eğitim yuvalarında evinde benimsetiliyorsa kanıksatılıyorsa, bunun sonucu, yarın evinde anne olacak, yarın geleceğimizin güvencesi genç kızlarımıza kadınlarımıza şiddeti tokatı, tekmeyi itilmeyi kakılmayı benimsetmek değil midir?
Dayakla uysallaştırılıyorsa toplum.
Geleceğin sessiz, haksızlıklara boyun eğen, dayatılmışlıkları kabul eden, düşüncesini açıklayamayan bireylerini dayakla yetiştiriyorsa eğitim sistemi.
Bu bireylerden kaderci kitleler yaratılmak isteniyorsa.
Kaderci, içine kapanmış, kabullenmiş bireylerin geleceklerini yaratmak endişeleri tasaları yoksa.
Geleceğini birilerine havale etmişse, ben şiddetle yetiştirildim, duyduğum düşündüğüm an kafamı kırdınız diyorsa milyonlar.
Geleceğimi ben değil beni dövenler belirlesin demez mi toplum.
Egemenlerinde çıkarına geliyorsa bu.
Bu kitleleri sürü görmek, öyle değerlendirmek isteyenlerin…
Özellikle emperyalistlerin…
Onların yerli işbirlikçilerinin…
Dayakla oluşan eğitim sistemini alkışlayacaklardır.
Hem de ayakta.
Evde kocasına, işyerinde erkek amirine, abisine, dedesine, sokakta güçlü olduklarından dolayı baş eğen, yaşamını şiddete alıştırıldığı için uyan kadınlar yetiştirmek toplumun da omurgasını o yönde şekillendirmek demektir.
Kadınları şiddetle eğitilen toplumların erkekleri korku doludur.
Anneleri korku yerleştirir yüreklerine.
Sus, sana mı düştü,’söz gümüşse, sükût altındır’,diyerek korkunun, sinmişliğin bin bir karakteri oluşur.
O zaman bu bireyler kendi geleceklerini, yaşamlarını sorgulamak yerine tuttukları takımın geleceğini, kurarlar.
Dayaklı toplum omurgası dik bir toplum değildir.
Dayaklı toplum kamburdur.
Yaşamı şiddete kurgulanan toplumlar demokrasiye nasıl geçecek.
Saati dayağa ayarlanan, aykırı olursan şiddetle cezalandırılırsın denilen toplum robotlaşan toplumdur.
Herkes aynı düşünecek.
Herkes aynılaşacak.
Derim ya, dünyada altı milyar insan varsa, altı milyar ayrı evren vardır.
İnsanlıkları, şiddete karşı çıkamadıkları için takdir edilmek en aşağılayıcı insanlık tanımıdır.
Efendi çocuk, neden, çünkü haksızlıklar karşısında sesi çıkmıyor, soluğu duyulmuyor.
Böyle efendilik yerler dibine.
Böyle efendilerle toplumlar bir yere varmaz.
Şiddete alıştırılmışlardır, bir kez kadınlar temelde yurttaşlar.
Baba beni dövecek misin?
Fikrimi açıklarsam.
Düşüncelerimi söylersem.
Senden farklı olduğumu anlatırsam.
Güneşi, sevgiyi, geleceği, aşkı başka türlü duyarsam, dayak yiyecek miyim baba.
Baba beni dövecek misin?
Öğrendiklerimden yaşamı sorgulayabilmişsem.
İnsana dair, doğaya ait bildiklerimden yaklaşımlar karakterimi oluşturuyorsa dayak yiyecek miyim baba.
Baba evde evin reisi, sınıfta öğretmen, dairede amir, hastanede sağlıkçı, devletin kapısında memur.
Baba figürü demokratlaşacak mı?
Susturmadan.
Saçmalasa da, sapıtsa da, kargacık burgacık fikirleri olsa da dinle.
Tanı.
Tanımak için dinlemek, anlamak, tartışmak gerekli.
Tanımadan yargılayabilir misiniz?
Allah bile kulunu tanımak için bir ömür bahşediyor.
Şeytanla Kendi’si arasında gidip gelen insana şans tanıyor.
Demokrasilerde kutsal olan evrensel değerlerdir.
Hukuk önünde bütün yurttaşlar eşittir.
Şiddet korku yaratır.
Korku aydınlıkta itaat, karanlıkta ihanettir.
Korkulu gözler göremez, karanlıktır, gördüğü, gör denileni.
Korku toplumu ihanet toplumudur.
Korku toplumu aslanlar yaratmaz.
Korku toplumu başını uzatan, başı okşanmak isteyen varlıklar yaratır.
Kim daha fazla şiddete sahipse ona itaat eder.
Oda kendinden güçsüzleri gördü mü gücü kadar korku yaratır.
Hani, cürümü kadar derler.
Korkusuz bir dünya için önce kendimizden başlayalım.
Yaşamımızdan şiddeti çıkartıp sevgiyi oturtalım.
Sevgi, saygılarımla.