Sevgi, şefkat timsali, Anadolu insanı,
Kötü söz söylemezdi, ter temizdi lisanı,
Köyümüzde sevilir, çevrede vardı sanı,
Eli bol, gönlü geniş, merhametli vicdanı.
Bizleri çok severdi, gönülden kucaklardı,
Sevdiğimizi bilir, bal dürümü yapardı,
Gelinler ve kızlara adilce davranırdı,
Tam Osmanlı kadını bir baba annem vardı.
Dedemin can yoldaşı, hem hayat arkadaşı,
Paylaşmayı çok seven, komşunun gönüldaşı,
Huzurun teminatı, ailenin sırdaşı,
Kimseyi üzmemiştir hep dik olmuştur başı.
Dedemi çok severdi, her halinden belliydi,
İsmiyle bahsederken, gözleriyle gülerdi,
Sevgisiyle beraber bütün bir ömür verdi,
“Yuvaya huzuru kadınlar verir” derdi.
Bu dünyaya bıraktı dört kız iki oğlunu,
Sayması uzun sürer, çoktur Onun torunu,
Güzel ahlak sahibi, hem ibadet tutkunu,
Namazda tamamladı, ömrünün en sonunu.
08.02.2008
G.O.P./Ankara
Haydar GezmişKayıt Tarihi : 8.2.2008 22:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Rahmetli Baba Annem, ben üniversite birinci sınıfta iken ve yanında olmadığım bir dönemde vefat etmişti. İkindi namazını tamamlayıp, tesbihatını yaptıktan sonra, hiç düşmeden olduğu gibi rahmetli olmuştu. Kendisini çok sevdiğim için duygulu bir anımda kaleme aldığım şiir. Umarım baba annelerimizin asaletinde kızlar yetiştiririz.
NURETTİN MEMİŞ
BAYBURT
TÜM YORUMLAR (1)