Baba Şiiri - Hüseyin Erdinc

Neydi beni böyle
Sinirli yapan şey?
Elimin, ayağımın titremesi,
Bir bardağa şekeri dökmeden
Koyamamak.
Neydi beni tedirgin eden gerçek?
Hep mi böyle olacak?
Elimde tuttuğum kaşık,
Sallanacak mı?
Neyin havası bu üstüme sinen?
Konuşamayacak mıyım karşında
Gözlerimi gözlerine dikmeden?
Gölgende kayboluyorum,
Üstümde ağırlığını hissediyorum.
Herkes ters bana.
Solum, sağınızla çarpışıyor.
Boş yanınızla, dolu yanım aslında!
Sıkışıyorum, daralıyorum masada
Uzandığımda titriyor bak yine ellerim,
Ürküyor yüreğim söyleyemiyorum.
Hepiniz aslında terssiniz bana
Ya da tam tersi.
Anlamsızlık içindeyim.
Bir an önce özgür olduğum sokağa
Koşmak istiyorum.
Sevemedim pazar kahvaltılarını,
"Olmaz olsun" derdim için için
Yarı aç yarı tok kalmayı,
O sofrada öğrendim
Ve hiç bir zaman tok kalkmadım
Hiç bir masadan.
Bilinç altımın oyunumu bu bilemedim.
Çokta sorgulamadım zaten.
İlk cesareti orda bulduğum
Bir semtten, bir semte kimsesiz yolculuğum,
Biletsiz bindiğim, koşarak kapısından
Tuttuğum tren yolculuklarıydı.
Nede olsa gidiş dönüş istikameti belliydi,
Çocukça yön belirlemek bu olsa gerek.
İneceğin durak, bekçinin kovaladığı
yerdi. Kaç durak gittiğimin önemi yok.
Bir sonraki tren, yine gelecekti
Ve öğreniyorsun, bir başına adam olmayı
Bilincinden habersiz.
Daha tatile girmeden okul,
Teneffüs zilinde çağırıyordu.
Senin daha elimden tutup,
Bir kez götürmediğin deniz,
Sandal bağlanan bir iskele
Üstü atlamalarında, kulaç atmayı öğrendim.
Sana yabancı bunlar, görmedin hiç.
İş çıkışı oturduğun, uzandığın koltuktan
İbaretti yaşantın ,
Ve ben büyüyordum, daha da dikleşiyordum
Herkese, her şeye, meydan okuyordum.
Sokakta korkmuyordum,
Evde senden korktuğum kadar!
Bir ayağım hep dışardaydı,
Alabildiğine özgürlüktü,
Sen yoktun!
Ve sensizliği seviyordum.
Sen uyuyunca dönmek, huzursuzluğumu
Biraz olsun dindiriyordu.
Neydi seninle bağımız?
Ya da alıp veremediğimiz.
Bunuda hiç takmadım aslında,
Senden hiç bir şey almadım ki!
Benim seçimim değildi zaten,
Seninle aynı çatı altında olmak.
Bana kalsa dönmezdim
Ve sonunda onu yaptım
Dönmedim!
Ve çok şey değişti,
Mesela titremedi elim şekere uzanırken,
Solumda kimseyi oturtmadım,
Ben ona, o bana engel olmasın diye,
Masanın sol köşesi ile bütün oldum
Ve hala öyle, değişmiyor bu.
Değişmesi yıllarımı aldı aslında.
Yüzmeyi hala çok seviyorum
Ve kokusunu demir yolunun.
Sen bunlarla bağımı hiç bilmedin
Ve değişen seninle biz olduk.
Misafir olmaya başlayınca sana,
Seni daha da tanır oldum,
Sevmeye başladım.
Biliyor musun? Yemek yerken,
Kafamı kaldırıp seni izlemeyi sevdim.
Bir de seni baba!
Keyif alıyorum, seni izlemekten
Ve bak daha da değiştik biz.
Şimdi ağzım dan bir baba çıkıyor,
Bin babaya eş değer oluyor.
Sana yetişemeyeceğim artık biliyorum,
Ama gün gün yaş aldıkça,
Sen gün gün çöküyorsun.
Şimdi hiç konuşmuyor, susuyorsun.
Şimdi yemek yerken sen titriyorsun,
Çocuk oluyorsun.
Ben kokuyorsun baba...
29 Ekim 22
@bensanasustum
Hüseyin Erdinç