Baba Şiiri - Efecan Kıymaz

Yuvalarında soluk bakan renkli gözler,
Büyüyecek bir çocuğun ahvalini izler.
Nasır tutmuş elleri, yorgun, silik altmış yaşında bedeni.
Öylesine yorgun bu ihtiyar ki, terk etmekte artık tin-i bedeni.
Yoktur yersiz ayrılışının geçerli bir nedeni.
Baba'nın gözleri öğüt, adamlığa baban atıf,
Binaenaleyh sen, onursuzluğa giden yolları yaktın.
Gözleri sana hâlâ çok şey anlatır, anlatır da:
Büyüdün artık, elinden tutarak çizdirdiği yola bak.
Aydınlanır silüetiyle ilk adımında, yola bak.
Ruhun oradan seslenir bana: Gezme oğlum yalın ayak!
Baban gidince o sen, sen baban oldun.
Büyüdün artık ne de olsa, özgürce sigaranı yak.
Sana bakıyor ellerinden kayıp giderken bile daha,
İmreniyor aşikar, sen onun için çölde vaha.
Yitip giderken bile gözlerinin içi gülüyor...
Gülme baba! Seninle beraber çocukluğum ölüyor.
Anlarım ki o an ölüm böyle güler,
Anlarım ki o an en parlak yıldızlar da söner.
Seni toprağa gömerken sol yanım perişan...
Artık ne de çabuk kaybolurum.
Toprak oldu yolumu gösteren kutup yıldızım,
Koşarsam karanlıkta onsuz, tökezler yorulurum.
Gözlerinin ışığı karardı sonunda.
Nasıl hâlâ buruk bir gülümseme kayıtlı şuurunda?
Gülme baba! Seninle beraber çocukluğum ölüyor.
Sol yanım perişan, kutup yıldızım sönüyor.
Ölüm ansızın girdi ocağımıza, aleyküm selam.
Bizimle alay mı ediyor, ne bu vakitsizlik?
Anlıyorum sorarken, ölüm böyle güler.
Öğrendim ki en parlak yıldızlar da söner.
Büyüdüm artık ve o eski patikayı takip ediyorum.
Büyüdüm artık; çünkü her erkek böyle büyür.
Hayat versin ağaca, çiçeğe seninle gömdüğüm onca anı.
Biliyorum ki genç halim, babamın çocuk yanı.