Bab-ı Viran Şiiri - Rahim Kara

Hayat toz pembe hayallerin olduğu, acımasız bir buhran değil midir?
Aşklar, kör bir fırtınanın ortasında,
Mutluluklar ise, yaban dehlizlerinde gizli değil midir zaten.
Biz gülümsemeye aç bir nesil olarak büyümüşüz, aşkın rehasını çoktan kaybetmişiz.
Ulaşmak istediklerimiz, her dönemeçte ve her fırsatta bizi pusuya düşürmüş.

Gecenin karanlığı, acımış bir çay kadar kötü ve berbat bir tat bırakmış hayatımıza.
Yaşamak isteyip de yaşayamadıklarımız, hançer gibi saplanmış yüreğimize,
Her baktığımız yerde bir şeyler arar olmuşuz, bulamamışız, sitemkarız bu yüzden,
Özümüzü kaybetmeye yüz tutmuşuz, küflenmişiz ne kadar inkar etsek de...

Yalan yanlış bilgilerle, farklı kulvarlarda rakip olmuşuz birbirimize.
Üstelik bu yarışın galibi yok, faydası yok hiçbirimize...
Sanki, yedi cihan saltanatın sahibi gibi davranıyoruz,
Doyumsuzluk mayamız olmuş, beğenmiyoruz hiçbir şeyi...

Cenk etmişiz topu tüfeği bırakıp, kalplerimiz kin tutmuş,
Divanımızda divane olmuşuz, kendi kendimizi eskitmişiz...
Kervanlarımız soyulmuş, öfkemiz boyumuzu aşmış,
Viran olmuşuz Aşk-ı hanemizde, ayrılığa zayıf düşmüşüz...