Azlar az kalmazlar Şiiri - İlyas Kaplan

azlar az kalmazlar
tohumlar azın kabuğunu kırar
bilir adı mustafa (sav) olan çekirdeklerin
birazı ağaç olur
görür ahmed (sav) diye yad edileni
dallar aylar boyu ölü kalsa da
dirilişleri bir ömür vaat eder

görür insan
filizlenen tohumlar azdır amma
çoğalmaya durur
emindir insan
kırılgandır fidanlar, dal budak ağaç olacaklardır
güneşin elinden tutacak
semaya doğu yol bulacaklardır

şahittir insan
yeri göğe taşırır azlar
göğü yere indirir nadir yıldızlar
gönle sonsuz baharlar serer
nazenin tomurcuklardan büyür insan
kuru dal uçlarında birikir zaman,
ince budaklardan yağar hayat
hep insanı söyler

az oluşuna aldırmadı
Allah’ı bir bilmenin
bin canlık ömür sakladığına sessizce inandı
çoklarının çokluk hesabını boşa çıkardı
Bir’in hesabında olunca
çoğaltma telaşıyla koşturanlara
sadece gülmekle mukabele etti
çok olmakla ezmeyi umanları
tebessümle seyretmekle yetindi

refah içinde yüzdükleri halde
kendilerine verileni inkar eden çoğunluğu
Bana bırak…buyurdu Rab
nankörlüğün soğuk duvarlarını yıka yaka yürüdü
Allah'ın elçisi.
sesini ve sözünü, niyetini ve gayretini
çağının tutsaklığından kurtardı
geleceğin kalbine can diye taştı
vaktin sedefine inci diye koydu kalbini
ebede doğru akmaya başladı insanlığın gündemi

şimdi yağmur biriktiriyor avuçlarımızda
güneş topluyor geleceğimiz için
kaldırıyor mahcup yüzümüzü yerden
sözün libasıyla sarıyor yaralarımızı
Rabb-i Rahim'in rahmet göğüne açıyor kesik nefeslerimizi

dünyanın parmaklıklarından kurtarıyor kırık kanatlarımızı
duanın ufkuna taşıyor utangaç itiraflarımızı
bir şafağın serin meltemine
akıtıyor umutlarımızı

hasreti, vuslat kadar güzel biliyor insan
yaralarından Yaradan'a yol buluyor
azalmamızı istemiyor Allah'ın elçisi
az almamıza razı olmuyor şu dünyada
cennetimizin kapısını aralıyor
rahmani sözlerle

redfer