Azemin Gözleri Yok Şiiri - İsmail Uysal

Aze ruhunun aksi gözlerine renk olmuş
Bakışların tenhada açları doyuruyor
Bazen yaşanan değil, yaşanmayan yoruyor
Kalbin Aze, sevdanın seyrine mihenk olmuş
Anılarla beslenen kaynaklarım kuruyor
Lakin gözlerin hala tam karşımda duruyor.

Ne zaman ki özlemin karanlığa hapsoldu
Gece kanatlarını şafağa sürdü yine
Ölüm bile gün gelir kavuşur sevdiğine
Soğandan medet umma güllerim bile soldu
Oysa ufuktan güneş göz kırptı yeni güne
Beni gözlerin attı yokluğuyla sürgüne

Herkes yanlış biliyor düşüncenin suçu var
Bedenimi emiyor, sensizliğin ahları
Ahlak, cenazesinde giyindi siyahları
Nerede adın varsa, aklın kalbe göçü var
Kaç gece sızım sızım bekledim sabahları
Gözlerinden beslendi kalbimin günahları

İçimde, girdabında boğulduğum denizler
İçimde çöreklenmiş yığın yığın hasretim
Umut etmekten yana kırıldı cesaretim
Hayallerim, son günün hüznü kadar sessizler
Gözlerinin sürgünü, gönüllü esaretim
Karşında zerre değil şairlik maharetim

Aze gözlerin yoktu, kalbini göremedim
İçinde neler neler saklıyordun kimbilir
Gün gelir, devran döner, gece güne devrilir
Gün gelir, gülüşünle dermanım olur derdim
Kaç aşığı inletir gözlerindeki şiir,
Köze dönmüş kaç ateş küllerinden dirilir?