Azapkiran Yalnizlik Şiiri - Seyfi Karaca

Ne kar ne dolu ne kirci
Kapladigi dünyayi sisli puslu ayaz ve bulanik bozgunuyla
Hepsine birden carpan duvarlara caddelere dövünüp duran pencerelere
Yalnizlik..
Hic kimsenin olmadigi duymadigi görmedigi bir yerdir
Üzüp örseleyen kalip ve malzemelerde dünyayi icinde yutan bir evren gibi
Tek kisilik röportajin
Cereyan kacikligi yaparak carpilmaya acik ve hzir
Korunaksiz binalara kisa metrajli cok insanla ve tek kisilik
Oldugu halde bile ütüler rendeler cihazlar mikserler süpürgeler degisik karisik
Elektirikli elektriksiz gürültü cikaranlarin ordakilerden daha cok konusup
Birbiriyle bagi baglantisi olmayan iliskisizligin ceset yerini doldurup
Görünen ve görünmeyen duvarlarla acik araliklardaki ebedi kopuklugun
Hic bir sart ve kosulda hic kimse diger br ötekine agir aksak
Eli titrek dili peltek bakip tutup anlayip kavramamaya
Nasil olmussa olmus ortama hakim hirs ve nispet yönetip calisarak
Insan görüntülü veya silip süpürüp cöpe kaydettigi
Yalnizlik..
Ocagina düsen herkese simdilerde sanmadigindan da cok nasip
Tüketim carsisinda esaret zincirinde vitrin tezgahinda
Kavanozun dibine zikkimin köküne oluuuk oluk
Köpüük köpük
Ölümü yasayip kan kusar gibi

Nisan / 21