Azap Dolu Bir Umut Şiiri - Yüksel Burak ...

Ardımın, belki de geleceğimin çok ötesinde
derin bir durgunluk içindeyim.

Gözlerimi kapattığımda;
uçsuz, bucaksız yeşillerle kaplı
fakat bir o kadar da sessiz,
akarsunun dahi mahzun aktığı
garip bir vadinin tepesindeyim.

Öyle ki bu vadide;
ne ferahlık üfleyen rüzgâr,
ne güzel ezgileri şakıyan bülbüller,
ne yaşamın neşesini müjdeleyen gün ışığı,
ne menekşenin moru, ne de gülün kırmızısı var.

Ben ise tek başına,
kökleriyle çaresizce tutunacak bir hayat arayan
tüm bu yeşillikler arasında yaprakları sararmış,
çürümüş çaputlarda yazan dileklerin ağırlığıyla birlikte
yalnızlığın dallarını eğdiği bir çınardan ibaretim.

Bugünü görmesine rağmen ardım
en yüksek dallarımda var olan anılarla;
geleceğim ise köklerimden doğan
ufak, hayat dolu duygu tomurcuklarıyla,
Her verdiğim nefeste kırılan
her aldığım nefeste ise yeniden doğan
azap dolu bir umut yaratıyor.

Bu umut son nefesimi tüketene kadar
ayan beyan hissettiğim bugüne rağmen;
bulutların ardında esir kalmış güneşi,
dallarımı ferahlatacak tatlı rüzgarı,
ezgileriyle benimle konuşacak bülbülleri,
renkleriyle güzelliği hatırlatacak çiçeklerimi bekliyorum.